مشهورترین معترضان تاریخ

معترض ناشناس

این معترض که به لقب "مرد تانکی نیز مشهور است، نمادی از اعترضات چینی‌ها پیش از سرکوب خشن تظاهرات در میدان تیان آن‌مِن در ژوئن 1989 است. او در مقابل صفی از تانکها ایستاد و مانع حرکتشان شد. سپس از یکی از تانکها بالا رفت و با راننده صحبت کرد، تا اینکه مسئولان او را پایین کشیدند. هویت او هرگز تایید نشد، اما برخی منابع او را دانشجویی به نام وانگ ویلین می‌دانند. با این وجود، جایگاه نمادین او همچنان پابرجاست.

محمد علی کلی (ایالات متحده، 1942 تا به حال)

محمد علی تا آن زمان به خاطر دارا بودن قهرمانی بوکس سنگین‌وزن جهان شهرت داشت، اما سپس بدل به یک قهرمان نافرمانی مدنی نیز شد. او پس از آنکه به خدمت فراخوانده شد، حاضر نشد که به ارتش ایالات متحده در ویتنام ملحق شود. او گفت: "چرا باید از من بخواهند که یونیفرم به تن کنم و ده هزار مایل از خانه‌ام دورتر، بمب بر سر مردم بزنم و به مردم قهوه‌ای در ویتنام شلیک کنم، آن هم وقتی که با سیاهان لوییویل همچون سگ رفتار می‌شود و حقوق بشر اساسی در موردشان رعایت نمی‌شود؟" در پی این اظهارات، عنوان او را از او گرفتند و به 5 سال زندان محکومش کردند.

باب مارلی (جاماییکا، 1945-81)

موزیک باب مارلی، یکی از محبوبترین خوانندگان و آهنگسازان تاریخ، در طول نسلهای مختلف محبوب مردم بوده است. اما این امر تنها به خاطر شهرت گستردۀ او نیست، بلکه به درونمایۀ اعتراضی و سیاسی آهنگهایش نیز بازمی‌گردد. مارلی آهنگهایی در موضوعات مختلف از قبیل جرم و جنایت، نژادپرستی و برده‌داری ساخته است. احساس و بیداری‌ای که موسیقی‌ او ایجاد کرد، مردم سراسر جهان را تحت تاثیر قرار داد و آهنگهای او حتی پس از مرگش نیز هنوز با شرایط روز دنیا منطبق است.

هنری توریو (ایالات متحده 1817-62)

هنری توریو، فیلسوف، شاعر و نویسنده‌ای بود که شاید بیش از همه به خاطر مقالاتش در رابطه با نافرمانی مدنی مشهور شده است. او مخالف برده‌داری و مالیات رای دادن بود. او به خاطر پرهیز از پرداخت مالیات رای دادن در سال 1846 دستگیر شد. مقالات او در موضوع نافرمانی مدنی که به انتقاد از هزینه‌های دولت می‌پرداخت، مورد مطالعۀ بسیاری قرار گرفت و اگرچه خود نتوانست تغییری در سیاستهای زمانش ایجاد کند، اما امثال لئو تولستوی، ماهاتما گاندی و مارتین لوترکینگ تحت تاثیر افکار او قرار داشتند.

وردان اسماعیلوویچ (سارایوو، 1956- تا به حال)

لقب او "ویولن سل نواز سارایوو" است. اسماعیلوویچ به خاطر استمرارش در موسیقی نواختن در طول دوران محاصرۀ سارایوو از 1992 تا 1996، به چهره‌ای نمادین بدل شد. او در ساختمانهای بمباران شده و مراسم تشییع جنازه، و در حالی که همواره خطر هدف قرار گرفتن از سوی تک تیراندازان وجود داشت، به نواختن ویولن سل می‌پرداخت. وقتی که از او از چرایی کارش پرسیدند، پاسخ داد: "شما از من می‌پرسید که مگر دیوانه‌ای که ویولن سل می‌زنی، ولی چرا نمی‌روید از آنها بپرسید که مگر دیوانه‌اند که سارایوو را به خمپاره بسته‌اند؟"

منبع: فرادید