روستائیان معمولا تا اواسط زمستان اذوقه خود را به پایان می رساندند و پس از آن چون چیزی برای خوردن نداشتند، ناچار می شدند وام بگیرند که بتوانند تا فصل درو دوام بیاورند.
۰
زندگی کشاورزی مصائب بسیاری را با خود دارد. آنان تمام سال را نمی توانند کار کنند و زمانی درا هستند که زمانه برداشت محصول باشد. زمانه ای که از قضا چون همه در همان برهه محصول خود را درو می کنند، قیمت کالای کشاورزی پایین می اید. مصائب کشاورز ایرانی را می توان اینگونه و به این شکل روایت کرد:
«روستائیان معمولا تا اواسط زمستان اذوقه خود را به پایان می رساندند و پس از آن چون چیزی برای خوردن نداشتند، ناچار می شدند وام بگیرند که بتوانند تا فصل درو(و در صورت کاشت زمستانه تا آغاز تابستان) دوام بیاورند. دکاندار این وام را به شکل محصولات کشاورزی در حدی کافی برای رفع احتیاجات اولیه خانواده در اختیار روستائیان می گذاشت. این وام ها که به صورت کالا پرداخت می شد، بر اساس ارزش پولی آن سنجیده می شد. برای نمونه اگر یک روستائی 10 من گندم به ارزش هر من 22 ریال را نسیه می گرفت بدهی او 220 ریال بود؛ اما به هنگام درو ذخیره فراوان گندم باعث تنزل قیمت آن به هر من 18 ریال می شد. به این ترتیب روستائی باید در عوض 10 منی که گرفته بود، 25/12 من گندم به دکاندار پس دهد. دکانداران معمولا بابت این فروش نسیه بهره نیز می گرفتند.»1
1-اریک جیمز هوگلاند، زمین و انقلاب در ایران، ترجمه: فیروزه مهاجر، تهران، پردیس دانش، 1392، ص 44
cafetarikh.com/news/35868
تگ ها
جدیدترین عناوین
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.