در دوره قاجار، نقاره اغلب در مواردی خاص نواخته می شد، از جمله در هر بامداد و شامگاه، در روزهای عید که سلام رسمی برپا می شد، به هنگام جلوس سلطان بر تخت، در روز عید قربان و شبهای رمضان، در تعزیه تکیه دولت و در روزهای اسب دوانی که شاه نیز به سوارکاری می پرداخت. در دوره قاجار، نقاره خانه ها همچنان در ارگ سلطنتی، فعال بودند . . .

کافه تاریخ- کافه هنر

 

در دوره قاجار، نقاره اغلب در مواردی خاص نواخته می شد، از جمله در هر بامداد و شامگاه، در روزهای عید که سلام رسمی برپا می شد، به هنگام جلوس سلطان بر تخت، در روز عید قربان و شبهای رمضان، در تعزیه تکیه دولت و در روزهای اسب دوانی که شاه نیز به سوارکاری می پرداخت. در دوره قاجار، نقاره خانه ها همچنان در ارگ سلطنتی، فعال بودند. به تعبیر اوژه اوبن جهانگرد، در نقاره خانه پایتخت یکصد ساز زن عضویت دارند و آنها با سر و صدای ناموزون و وحشتناک هر صبح و شام، به طلوع و غروب آفتاب درود می فرستند.(مردم را آگاه می سازند) افراد نقاره خانه به چهار جوخه تقسیم می شوند و هر جوخه به ترتیب شیپور، نی لبک و طبل های بزرگ می زنند. جمع آنان، دسته موزیک دربار را تشکیل می دهند و در رفتن شاه به جایی، جزو ملتزمین به رکاب به شمار می روند.   

 منبع:

اوژن اوبن، ایران امروز، ترجمه علی اصغر سعیدی، تهران، زوار1362، ص 248