در بیشتر شهرها‌ و روستاهای‌ ایران مرسوم است کـه در شـب عیـد قربان یا در بعضی‌ مناطق‌ در روز عید، خانواده نوعروس یاتازه‌ دامـاد، گوسـفند یا قوچ‌ سـفید‌، پروار، سـالم و بی عیب و نقصی را‌ که‌ با رنـگ هـای طبیعی همچون رناس ، زردچوبه یا حنا به شکل بسیار زیبایی‌ رنگ‌ آمیزی کرده و با پارچه ، مهره‌ و آینه‌ آذین‌ بسته اند، برای‌ دخترانی‌ که نامزد دارنـد یا‌ مــدت‌ کوتـاهی اسـت بـه خـانه بـخت رفته اند، می فرستند.

ساختمان عمده مربوط به اندرونی است و ساختمان دیگر، ساختمان «بیرونی» است که صاحب خانه آنجا می‌نشیند و از میهمانان پذیرایی می‌کند. از زنها کسی را آنجا راه نیست. اگر احیاناً از خانم‌های خانواده کسی وارد بیرونی شود، بلافاصله نوکرها آنجا را ترک می‌کنند...

در ایران قدیم و به ویژه در زمان سلطنت کریم خان زند شادی در فرهنگ ایرانیان رسوخ پیدا کـرده بـود و ورزش زورخانه‌ای نیز از این تاثیرپذیری مـستثنی‌ نـبود‌. این‌ تـحول فـرهنگی در ورزش زورخـانه‌ای، آداب و رسوم جدیدی را در پی‌داشت.

برپایی آیین سیزده به در هم از جمله رسومی است که در‌ برخی‌ از‌ منـاطق و کـشورهای حوزه تمدنی ایـران از جـمله ایران ، افغانستان و تاجیکستان برگزار می‌ شود‌. به تعبیر دیگر این آیین بـیشتر در کـشورهای فارسی زبان رایج است و با شکوه فـراوان بـرگزار‌ مـی‌ شـود، سیزده فروردین در افغانستان هـم از اهـمیـت‌ خـاصـی‌ برخـوردار اسـت .

شهرها در آن ایام غالبا کوچه های تنگ و پیچ در پیچ داشت و گه گاه در وسط کوچه ها جوی های آب جاری بود... بازارها سرپوشیده...