یکی از رویدادهایی کـه پس از واقـعه جـمهوری خواهی رضاخان اتفاق افتاد قتل‌ ماژور ایمبری،کنسول آمریکا در تهران بود. گرچه هنوز ریشه‌های این‌ حادثه بـرای مـبارزه و دفع مخالفین خود می‌باشد‌.

در دوره ی حکومت قاجارها، تمامی دولتها و حتی شاهان قاجار چـاره ی توسعه و پیشرفت کشور را در همانند شدن‌ با‌ غرب (به عنوان غـیر) می دانستند ؛ اما همین تقلاها نـیز از آن جــا که ریشه در عمق نداشت راه به جایی نمی برد: «اولین کار در این زمینه ، آشنایی با فنـون نظامی‌ بود‌. تازه در‌ همین اواخر بود که ضرورت این امر احساس شد که پای چنـد فـن از فنون غیرجنگی و مربوط‌ بـه زمـان صلح را نیز به ایـران بـاز کننـد.

در روابـط اجتماعی ایرانیان در آن‌ عصر‌، زمـانی کـه‌ میزبانی قصد داشت تا رسم میهمـان نـوازی را بـه نحو احسن به جای آورد، میهمان خود را دعوت به‌ حمام میکـرد. آمـاده کـردن حمـام و دعوت میهمان به آن، نشانگر احترام‌ ویژه‌ میزبان‌ به میهمان خود بـود.

ساختار قدرت سیاسی در‌ عصر‌ پهلوی‌ دوم (از فـردای کـودتای ٢٨ مـرداد سال ١٣٣٢) به طور کلی حکایت‌ از‌ ساخت‌ آمرانه ای می کرد کـه شخص محمدرضاشاه تمامی قدرت را به تنهایی در رأس‌ هرم‌ در‌ اختیار خود داشت و به بازیگر اصلی عرصه سیاست و اجتماع در کـشور تـبدیل شـده بود‌.

اوباش شهرها همواره آلت بی ارادۀ دربارها و حکام بوده اند. در تهران و در تبریز و سایر شهرهای بزرگ این دسته همواره نقش آلت فعل را داشته اند. در واقعۀ توطئۀ میدان توپخانه اوباش تهران نقش مهمی بر عهده داشتند.

بیشتر زنها از زیر چادر بیرون آمدند و همان طور که سیاق کار طبقه نسوان است، گروهی از آنها هر روز در خودآرایی و خودنمایی گامی فراتر نهادند، فرنگی باب و فرنگی ماب شدند، پاره ای از آنها از فرنگی ها هم سر ]جلو[ زدند، اما باطن قضیه خلق و خو و طرز تفکر آنها همان بود که بود، ماند....