یکی از عوامل بروز نارضایتی شدید از رژیم شاه، فساد بی‌حد و حصر دربار بود. فساد اخلاقی، تکبر، فساد جنسی، فساد مالی و فساد دینی تمام تار و پود دربار را در‌نوردیده بود. فساد با ظهور رژیم پهلوی در دربار همزاد بود، ولی در پایان عمر رژیم، به صورت یک فرهنگ حاکم درآمده بود، موضوعی که حتی ملکه دربار پهلوی هم از آن مستثنی نبود.

بزرگنمائی خطر حزب توده و ایجاد وحشت (پانیک) از سلطه کمونیسم در جامعه، خط اصلی شبکه بدامن را تشکیل می‌داد و این درحالی است که محققینی چون جیمز بیل می‌نویسند حزب کمونیست توده ایران نسبتأً کوچک بود.

شرایط بد اقتصادی در اوایل دهه 1340 سبب شده بود که حکومت پهلوی ضمن تلاش برای دریافت منابع مالی خود و گران کردن اجناسی چون بنزین، رویه ای عکس را نشان دهد؛ بگونه ای که از منظر اعلامی و تبلیغات اوضاع را مطلوب و بر وفق مراد نشان دهد

حکومتی که نتواند به شکلی کارآمد نیاز مردم جامعه خود را تامین کند، غیر کارآمد است و اگر حاکمین به غیر از مشکل کارآمدی از حیث ارزش نیز رویه ای غیر از مردم جامعه را برگزینند، بیشتر از جامعه فاصله می گیرند و به عبارتی نامشروع می شوند.

پدرم که آدم دنیا دیده ای بود و در ارتش تزار خدمت کرده و رتبه بالای نظامی داشت، به رضا گفت: «سیدضیاء اگر حرفی می‌زند، حرف خودش نیست و حرف انگلیسی‌ها است.»