در تاریخ سیاسی ایران بودند رجالی که تلاش کردند تا با خوش خدمتی به دشمنان خود، عمر سیاسی خود را بلند و بلندتر کنند؛ از جمله این شخصیت ها می بایست از یهودی زاده ای با نام حاج ابراهیم کلانتر نام برد . . .

رابطه میان اسدالله علم و محمدرضا پهلوی از دو جهت قابل تامل و توجه است. اول اینکه او به واقع مصداق یکی از نخبگانی است که می توان از او تحت عنوان غلام خانه زاد شاه یاد کرد. نوع توصیف او از فرزندان شاه و تعامل او با خود شاه به خوبی بیانگر این مسئله است. دوم که به نوعی نتیجه اولی است، اعتماد عمیقی است که میان این دو وجود دارد . . .

رضاشاه در کارها خیلی عجول بود و به محض اینکه خبر غیرمترقبه¬ای به عرضش می رسید سخت عصبانی می شد و در همان حال عصبانیت دستورهایی صادر می کرد. ولی بعد تردید پیدا می کرد.

در دوره پهلوی فضای دانشگاه ها بسیار متفاوت از امروز بود. برای برهه ای از تاریخ دانشگاه های کشور به سمتی می رفت که به سمت جهان غرب و یا شرق حرکت می کردند. اما بتدریج نیروهای مذهبی تلاش کردند تا دانشگاه را نیز بدست بگیرند و فضای دینی و مذهبی را در آن مهیا سازند. این امر تا حد زیادی با تاسیس تشکل های اجتماعی مذهبی در دانشگاه ها میسر شد و البته این مسیر راهی سخت و دشوار بود . . .

عمدتا جنبش های اجتماعی با ائتلاف میان نیروهایی که از نظر خاستگاه اجتماعی متنوع و متفاوت هستند می توانند به اهداف خود در مقابله با استبداد و استعمار پیروز شوند؛ اما مشکل کار این ائتلاف تازه پس از پیروزی آغاز می شود. آنگونه که تاریخ نشان می دهد این نیروها با پایان دادن به حیات استعمار و یا استبداد و یا کنار گذاشتن آن به طور موقت دچار شکاف می شوند و از اینجاست که زمینه های شکست و یا مرگ جنبش آغاز می شود. این مسئله در مورد ائتلاف جبهه ملی در رویارویی با دشمن داخلی و خارجی نیز صادق است . . .