ناصرالدین شاه با چهره‌ای گشاده ومطبوع بود: چشم‌های گیرا و درخشانش هر دلی را مجذوب می‌ساخت و نگاه ملایمش را چنان نفوذی بود که در دل هر کس اثری شگفت می‌بخشید و خواه و نخواه در حلقۀ اطاعتش می‌کشید ولی گاه خشم، آن نگاه آرام را چنان سختی و تندی پدید می‌گشت که کس را یارای تحمل آن نبود و شراره‌ای که از دیدگانش می‌جست خرمن نیروی هر جسوری را می‌سوخت.

سهم خواهی از قدرت همیشه افتی است که می تواند عرصه سیاست را تهدید کند. این  درباره ایران عصر مصدق نیز صادق است. ماجرایی که به روایت حسین مکی درباره عبدالقدیر آزاد و از خاطرات عمیدی نوری ذکر می شود، نمونه ای کوچک در این زمینه بود...

شاه تاسیس دفتر ویژه اطلاعات برای هماهنگی میان دستگاه های متعدد اطلاعاتی را از انگلیسی ها آموخت. دستگاهی که می بایست به تحلیل و جمع بندی اخبار می پرداخت. اما طنز ماجرا در این بود که او به خبرچینی خام و دریافت اخبار سطحی بیشتر از تحلیل اطلاعات علاقه داشت...

در مباحث مطرح شده درباره دوران حکمرانی رضا خان بارها دیده می شود که افراد مختلف کشیدن راه آهن شمال به جنوب را یکی از موفقیت های رضا خان بر شمرده اند. با این حال و با تورق در برخی منابع تاریخی پر واضح است که اساساً راه آهن شمال به جنوب بیشتر از آنکه صرفه اقتصادی داشته باشد صرفه نظامی و استراتژیک داشته است (آن هم نه برای ایران بلکه برای بریتانیا) موضوعی که حتی توسط احمد شاه قاجار نیز مورد توجه قرار گرفته است . . .

گروههای مذهبی که عمدتاً شامل روحانیون و برخی از طبقات سنتی جامعه بود، مهمترین گروهی بودند که به مخالفت با شاه و برنامه‌های آن پرداختند. علاوه بر این برخی از نهادهای مدرن همچون دانشگاه‌ها نیز به مخالفت با شاه و رژیم پرداختند. مخالفت دانشجویان به اشکال مختلف و از سوی جناحهای متفاوت دانشجویی اعمال می‌شد...

ایران در دهه 1340 اگرچه در فرایند مدرنیزاسیون بود اما شکاف های اقتصادی- سیاسی گسترده ای را در دورن خود تجربه می کرد. بیکاری و محرومیت در جامعه بیداد می کرد؛ اما کم نبودند متملق گویانی که این مشکلات را از چشمان شاه پنهان می کردند و به او نمی گفتند استبدادی که در پیش گرفته چه عواقبی دارد...