"لوح‌های پایونیر" ، دو لوح آلومنیومی هستند که بر فضاپیماهای پایونیر ۱۰ (در ۱۹۷۲) و پایونیر ۱۱ (در ۱۹۷۳) قرار گرفتند، تا در صورت رسیدن به موجودات فرازمینی پیامی تصویری از بشریت را به آن‌ها برسانند.این لوح‌ها پیکر برهنه یک انسان مذکر و مونث را به همراه نشان‌هایی برای ارائهٔ اطلاعات از مرکز فضاپیما را در بر داشتند.

"لوح‌های پایونیر" ، دو لوح آلومنیومی هستند که بر فضاپیماهای پایونیر ۱۰ (در ۱۹۷۲) و پایونیر ۱۱ (در ۱۹۷۳) قرار گرفتند، تا در صورت رسیدن به موجودات فرازمینی پیامی تصویری از بشریت را به آن‌ها برسانند.این لوح‌ها پیکر برهنه  یک انسان مذکر و مونث را به همراه نشان‌هایی برای ارائهٔ اطلاعات از مرکز فضاپیما را در بر داشتند.در سال ۱۹۷۲ "فرانک دریک" و "کارل ساگان" دو تن از دانشمندان ناسا لوحی را طراحی کردند که شامل تصاویری از یک مرد و زن برهنه، دیاگرام طول موج و بسامد هیدروژن و مجموعه‌ای از نقشه‌هایی بود که مکان خورشید و منظومه و سیاره‌های آن را مشخص می‌کرد.آنها این لوح را که از جنس آلومینیوم بود و ابعادی در اندازه ۲۲*۱۵ سانتی متر داشت به پایه آنتن فضاپیمای پایونیر ۱۰ متصل کردند.فضاپیمای پایونیر اولین شی ساخت بشر است که منظومه خورشیدی را ترک کرده‌است. این طرح بخاطر پیچیده بودن در رمزگشایی مورد انتقاد بعضی دانشمندان قرار گرفت.در سمت راست لوح تصویر یک مرد و زن جلوی فضاپیما است. دست راست مرد به نشانه حسن نیت بالا نگه‌داشته شده‌است. گرچه ممکن است این حرکت برای موجودات فضایی قابل فهم نباشد اما در هر صورت می‌تواند حرکت دست و انگشتان را نشان دهد. از طرفی دست راست بالا نگه داشته شده به این دلیل که نشان دهد بیشتر انسان‌ها راست دست هستند.در زیر نماد هیدروژن، پانزده خط به صورت شعاعی کشیده شده‌اند. این شکل نشان دهنده موقعیت خورشید در کیهان نسبت به چهارده تپ‌اختر است.خط پانزدهم نیز فاصله نسبی خورشید تا مرکز کهکشان راه شیری را نشان می‌دهد. در هر خط، خط تیره‌های عمودی و افقی دیده می‌شود که در واقع اعداد باینری هستند و کلید فهمیدن فاصله خورشید از تپ‌اخترها، فرکانس اسپینی هیدروژن است.طول هر خط نمایان کننده  فاصله نسبی تپ‌اختر تا خورشید بوده و اگر در مکانی که لوح توسط موجودات فرازمینی پیدا شود تنها چند تپ‌اختر قابل رؤیت باشند، می‌توان با روش مثلث‌سازی مکان اولیه را پیدا کرد.