وقتی دوربین‌های نوظهور عکاسی جای پرتره‌های گرانقیمت نقاشی را گرفت، خانواده‌ها ترجیح دادند، آخرین تصویر از عزیزان تازه از دست رفته خود را از این طریق به ثبت برسانند.

دوره ویکتوریایی بود که پدیده‌ای نوظهور به نام عکاسی، جایگزین پرتره‌های خانوادگی هزینه‌بر شد.
در آن زمان «عکس با مردگان» یا ثبت عکس‌هایی از افراد تازه درگذشته، امری رایج بود و خانواده‌ها دوست داشتند آخرین یادگاری از جسم عزیزان و خویشان خود را از طریق هنر عکاسی برای خود نگه دارند.

در آن زمان، آمار مرگ و میر نسبت به حالا، بالاتر بود و مرگ در خانه، امری عادی تلقی می‌شد. خانواده‌ها فرد متوفی را با بهترین لباس و با چشمان باز جلوی دوربین قرار می‌دادند و حتی ژستی هم برای او طراحی می‌کردند و عکاس آخرین تصویر از آن‌ها را ثبت می‌کرد.

کودکان یا در تخت آرمیده بودند یا با عروسک محبوب‌شان در آغوش، تصویر می‌شدند؛ گویی به خوابی عمیق فرو رفته‌اند.

به گزارش «گوست دایری»، در بسیاری از این عکس‌ها اعضای خانواده و فامیل هم به فرد درگذشته می‌پیوستند و جلوی دوربین ژست می‌گرفتند و این مناظر که شاید به چشم بیننده قرن بیست‌ویکمی سرشار از غم و تاریکی بیاید، را خلق می‌کردند.
  دخترکی تازه درگذشته که فامیل دور او جمع شده و آخرین عکس را ثبت کرده‌اند   آخرین عکس پدر و پسر

  نوزادی با حلقه گلی بر سر    

مادر فوت‌شده در کنار سه‌قلوهایش، نزدیک‌ترین نوزاد به مادر به‌نظر زنده است