پر از تف و استفراغ و ادرار سگ ها و آدمها، آبجو و بقایای ماهی ها و دیگر کثافات به زبان نیاوردنی بود. در طول سال معمولا حصیرهای جدیدی روی کف اتاق می انداختند اما حصیرهای قبلی را به ندرت برمی داشتند به همین دلیل آراسموس می گوید، حصیرهای زیری ممکن بود بیست سال در همانجا رها شوند.

جوان و تاریخ- کشکول



کف خانه ها حتی در بهترین آنها معمولاً خاکی بود و روی آن را با حصیر بوریایی می پوشاندند. حصیری که به گفته دزیدریوس  آراسموس کشیش و سیاح هلندی که با صراحت در 1524 نوشت:

«پر از تف و استفراغ و ادرار سگ ها و آدمها، آبجو و بقایای ماهی ها و دیگر کثافات به زبان نیاوردنی بود. در طول سال معمولا حصیرهای جدیدی روی کف اتاق می انداختند اما حصیرهای قبلی را به ندرت برمی داشتند به همین دلیل آراسموس می گوید، حصیرهای زیری ممکن بود بیست سال در همانجا رها شوند. به این ترتیب کف اتاقها در عمل یک لانه بسیار بزرگ بود که حشرات و موشها خوب قدر آن را می دانستند و مرکز ایجاد طاعون بود. با اینحال زیادی تعداد حصیرهای قدیمی عموماً نشانه تشخص بود. بین فرانسویها رایج بود درباره یک مرد ثروتمند بگویند «او تا کمر در حصیر فرو رفته است»