اشاره او به مراسمی است که در عصر ناصری هر سال یک بار برگزار می‌شد و بدین ترتیب بود که در حضور شاه آشی می‌پختند و رسم بر این بوده که وزیران و رجال دربار همگی در پاک کردن سبزی و حبوبات و پختن آش شرکت کنند.

 در بخشهایی از کتاب می خوانیم:

در دربارهای پادشاهان ایران، از پیش از اسلام تا اوایل قرن بیستم، موسیقی همواره جایگاه ارجمندی داشته است. شاهان و شاهزادگان ایرانی همیشه بهترین نوازندگان و رامشگران را به خدمت می‌گرفتند و آنان را تحت حمایت خویش قرار می‌دادند. در دربار قاجار، پادشاهان این عصر در ادامۀ راه و رسم پیشینیان خود، موسیقی را به صورت عنصری از زندگانی دربار درآورده بودند و این هنر در دربار آنان ارج و اعتبار خاصی داشت. بدین ترتیب موسیقی نه‌ تنها در جشن‌ها و میهمانی‌های رسمی نواخته می‌شد، بلکه در زندگانی روزمرۀ آنان نیز همواره حضور داشت؛ چنان که حتی هنگام خوابیدن و غذا خوردن و سوارکاری نیز از شنیدن آن نمی‌آسودند.  از جمله شاهانی که آرامش و آسایش زندگی‌اش منوط به شنیدن شعر و موسیقی شده بود، بنیانگذار سلسله قاجار آغامحمدخان است که عادت داشت هنگام خوابیدن نقّالی برای او شاهنامه بخواند و چنان که در تاریخ عضدی آمده است «او خود هر‌گاه سرخوش و سرحال بود، دوتار می‌نواخت.»

 

در ص 276 کتاب آمده است:

اعتمادالسلطنه، وزیر انطباعات دربار ناصری، نیز در خاطرات خود با اشاره به ۱۵ سال آخر عمر ناصرالدین شاه می‌نویسد: «عملۀ طرب، بیشتر اوقات به هنگام صرف غذا حضور داشتند و برای شاه می‌نواختند، به ویژه هنگام پختن آش سالانه.» اشاره او به مراسمی است که در عصر ناصری هر سال یک بار برگزار می‌شد و بدین ترتیب بود که در حضور شاه آشی می‌پختند و رسم بر این بوده که وزیران و رجال دربار همگی در پاک کردن سبزی و حبوبات و پختن آش شرکت کنند. به گفتۀ اعتمادالسلطنه در این مراسم همیشه چند تن از خواص نوازندگان حاضر بودند و در کنار وزیران و رجال دربار بر سر سفره می‌نشستند.

 

منبع:

دکتر رضا دهقانی، تاریخ مردم ایران در دورۀ قاجار، تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه، چاپ اول، ۱۳۹۲