در این کتاب تلاش افراد نزدیک امام به پایان دادن جنگ به خوبی تصویر شده و مخاطب را با این موضوع آشنا می‌سازد. افرادی که خود را یار امام می‌دانند در دوران جنگ از هیچ اقدامی برای مقابله با نظر امام مبنی بر «جنگ جنگ تا پیروزی» دریغ نکردند و حتی گاهی این مخالفت را در حضور امام نیز ابراز داشته‌اند.

امام خمینی (ره) در پیامی که خطاب به حجاج بیت‌الله الحرام صادر کردند، عباراتی به کار می‌برد که حاکی از این است که ایشان علی‌رغم میل باطنی و تصمیم شخصی مجبور به پذیرش قطعنامه شده‌اند. ایشان می‌فرمایند:‌

«خوشا به حال جانبازان، اسرا، مفقودین و خانواده‌های معظم شهدا؛ و بدا به حال من که هنوز زنده مانده‌ام و جام زهرآلود قبول قطعنامه را سر کشیده‌ام و در برابر عظمت و فداکاری این ملت بزرگ احساس شرمساری می‌کنم ... قبول این مسئله برای من از زهر کشنده‌تر است؛ ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت او، این جرعه را نوشیدم... شما می‌دانید که من با شما پیمان بسته بودم که تا آخرین قطره خون و آخرین نفس بجنگم؛ اما تصمیم امروز، فقط برای تشخیص مصلحت بود و تنها به امید رحمت و رضای او از هر آنچه گفتم گذشته و اگر آبرویی داشتم، با خدا معامله کرده‌ام... من باز می‌گویم که قبول این مسئله برای من از زهر کشنده‌تر است؛ ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت او این جرعه را نوشیدم.

 

نویسنده  در مقدمه می نویسد:

«راز قطعنامه» کتابی است که در آن به علل و عوامل پذیرش قطعنامه 598 از سوی امام خمینی (ره) پرداخته و جریاناتی که موجب شدند تا امام به پذیرش این قطعنامه تن دهد و از آن به سر کشیدن جام زهر یاد کرده است. مطالب این کتاب با استفاده از مصاحبه‌ها و خاطرات افراد گوناگون و تاثیرگذار و تصمیم‌ساز در درون نظام گردآوری و تدوین شده است.

در این کتاب تلاش افراد نزدیک امام به پایان دادن جنگ به خوبی تصویر شده و مخاطب را با این موضوع آشنا می‌سازد. افرادی که خود را یار امام می‌دانند در دوران جنگ از هیچ اقدامی برای مقابله با نظر امام مبنی بر «جنگ جنگ تا پیروزی» دریغ نکردند و حتی گاهی این مخالفت را در حضور امام نیز ابراز داشته‌اند و شعار «جنگ جنگ تا یک پیروزی» را مطرح کردند و استراتژی کشور را بر پایه «جنگ بر پایه تحمیل صلح» قرار دادند. این افراد تا اندازه‌ای بدون مشورت امام عمل می‌کردند که مذاکرات صلح و آتش‌بس را آعاز کرده بودند و این عملکرد مخفیانه نبوده زیرا از سوی نشریات و رسانه‌های گروهی کشورهای غربی، در همان دوران مورد اشاره قرار گرفته است.