مسلمانان هنگامی که نسبت به اهمیت وجودی‌شان در جهان و اهمیت تمدن‏شان بین دیگر تمدن‌ها آگاه شوند، از عواملی که باعث عقب‏ماندگی آن‌ها از دیگر ملت‏ها می‌شود، دست برمی‏دارند و در برابر افراد و تمدن‏هایی که به دنبال تفرقه در جامعه‌شان هستند، می‏ایستند. آن‌ها باید بدانند که جایگاه امروزی‌شان نسبت به 50 سال گذشته بسیار متفاوت است.

نویسنده در بخشی از این کتاب می‏نویسد:

«نگاه اسلام به انسان نگاهی میانه است. نگاهی بین خداوندگاری او و به حاشیه راندنش. انسان در نگاه قرآنی، خلیفه خداوند روی زمین است، او وکیل خداوند است بر روی زمین. او با نقشِ وکالت خود در زمین تصرف می‏کند، نه به صورت مستقل و خودسر و این مطابق پیمان و معاهده‏ای است بین او و خداوند که احکام و ضوابط آن بیان شده است. همان چیزی که آموزه‌های الهی آن را به «دین» تعبیر می‌کنند. دیدگاهی که اسلام در بعد نظری و عملی در تعامل با دیگر تمدن‏های انسانی تقدیم می‏کند، اسلام را به لحاظ ساختاری و فکری دارای قدرت رهبری زندگی بر روی این کره خاکی معرفی می‏کند، آن‌ هم با صلاحیت و چابکی بالا. اسلام این امید را به انسان می‏دهد که با سعادت و کرامتی که خداوند به او عطا کرده زندگی کند، به دور از هر ساختار و نیروی سلطه‌گر، همانطور که به همین شکل با دیگر  نظام‌ها و تمدن‌ها برخورد می‌کند.»




علامه فضلی در پاسخ به سئوالی درباره «رهنمود عملی برای جمع کردن مسلمانان و تبدیل آن‌ها به قدرت تمدنی پیشرو» بیان می‏کند:

  «این موضوع با بیداری و هوشیاری پیوند خورده است. مسلمانان هنگامی که نسبت به اهمیت وجودی‌شان در جهان و اهمیت تمدن‏شان بین دیگر تمدن‌ها آگاه شوند، از عواملی که باعث عقب‏ماندگی آن‌ها از دیگر ملت‏ها می‌شود، دست برمی‏دارند و در برابر افراد و تمدن‏هایی که به دنبال تفرقه در جامعه‌شان هستند، می‏ایستند. آن‌ها باید بدانند که جایگاه امروزی‌شان نسبت به 50 سال گذشته بسیار متفاوت است. در حال حاضر به شکل ویژه‌ای زیر ذره‏بین‌ دیگر جوامع‌اند و حساب دیگری برای آن‌ها باز می‏کنند، چرا که آن‌ها وجود‌شان را در بُعد فرهنگی و فکری به شکل عمومی ثابت کردند. در حال حاضر هم تلاش‏های زیادی در دولت‏های اسلامی برای تبدیل جوامع‌شان به جوامعی صنعتی با اقتصادی قوی در حال انجام است، چرا که اقتصاد نقش ویژه‏ای در نفوذ و اعمال قدرت در جهان دارد. بنابراین انتظار داریم که هر کس دلش برای اسلام می‏تَپَد اختلافات جوامع ما را به سمت اتحاد پیش ببرد تا تفرقه. این چنین است که می‏توانیم در را به روی نفوذ دشمنان ببندیم، خصوصاً که هنوز ضعف‏هایی داریم و مجالی برای بروز چنین حالت‏های تفرقه‏آمیزی نداریم.»