وزیر پیشین جنگ فرانسه فریاد زد: «حذف شلوار قرمز؟ هرگز! شلوار قرمز یعنی فرانسه!» جانشین او پس از پایان جنگ نوشت: «آن چسبیدن کورکورانه و ابلهانه به چشمگیر‌ترین رنگ، عواقبی سخت در پی داشت.»

در بخشی از کتاب آمده است:  

باربارا تاکمن، نویسنده کتاب در توصیف تراژدی عقل سلیم در میدان جنگ جهانی اول به حساسیت ارتش فرانسه بر استفاده از لباس‌های شیک و سنتی برای سربازان اشاره می‌کند. آنجا که در سال ۱۹۱۲ پیشنهاد شد با توجه به افزایش برد تفنگ‌های جدید و نیاز سربازان به استتار، کت آبی و کلاه و شلوار قرمز و دستکش سفید را کنار بگذارند و لباس آبی - خاکستری برای صحرا یا خاکستری - سبز برای جنگل بپوشند. «غریو و غوغا برخاست که نه ‌تنها حیثیت قشون بلکه عنعنات ملی و کیان مملکت در خطر است. قهرمانان ارتش اعلام کردند پوشاندن رنگی گل‌آلود و بی‌شکوه بر تن سرباز فرانسوی در حکم تحقق آرزوهای قلبی دشمنان ملت و فراماسون‌هاست.» وزیر پیشین جنگ فرانسه فریاد زد: «حذف شلوار قرمز؟ هرگز! شلوار قرمز یعنی فرانسه!» جانشین او پس از پایان جنگ نوشت: «آن چسبیدن کورکورانه و ابلهانه به چشمگیر‌ترین رنگ، عواقبی سخت در پی داشت.» عواقب سختی که تاکمن این چنین توصیفش می‌کند: «منظرۀ میدان جنگ پس از نبرد باورکردنی نبود، هزار‌ها کشته همچنان سرپا بودند و تل کشته‌ها که روی هم تلنبار شده بود مثل پشت‌بند دیوار آن‌ها را در هوا نگه می‌داشت. افسران فارغ‌التحصیل دانشکدۀ سن‌سیر با کلاه گرد که پری سفید بالای آن بود و دستکش‌های سفید به جنگ می‌رفتند؛ مُردن با دستکش سفید را شیک می‌دانستند!»

 فرانسوی‌های شیک‌پوش با دستکش سفید و شلوار قرمز، مجهز به یک قبضه شمشیر به جنگ رگبار مسلسل‌ها رفته بودند. آنان متعلق به عصر تفنگ‌های سر پُر، تک تیر یا خشابی بودند که اگر سریع می‌دویدند، بخت این را داشتند تا شمشیر به دست بر سر نفرات دشمن فرود آیند، اما اینک گلوله توپ‌های جدید و تیربار‌ها چنان پیاپی و تنگ هم می‌بارید که به دیواری از تگرگ سرب و فولاد و آتش می‌ماند و احتمال اینکه حتی به یک وجب از زمین طی چند دقیقۀ پیاپی تیر یا ترکشی اصابت نکند ناچیز بود.»