قله آن را همیشه برف و یخ و ابر پوشانیده و هیچگاه از برف و یخ تهی نمی شود. در دامنه کوه آن جویباری با آب گوگردی روان است. ایشان یاد کردند که در دو روز و دو شب و بخشی از روز سوم را از این کوه بالا رتند تا به قله آن رسیدند

آنچه در زیر می آید، منتخبی از صفحه 522 است، درباره کوه دماوند:
«گروهی بسیار به من گفتند که در هنگام گذر به سوی سرزمین طبرستان در راه خود به کوهی بزرگ رسیدند که به آن کوه دماوند می گفتند که قله آن یکصد فرسنگ دورتر دیده می شد. قله آن را همیشه برف و یخ و ابر پوشانیده و هیچگاه از برف و یخ تهی نمی شود. در دامنه کوه آن جویباری با آب گوگردی روان است. ایشان یاد کردند که در دو روز و دو شب و بخشی از روز سوم را از این کوه بالا رتند تا به قله آن رسیدند و مساحت آن را سی جریب یافتند. کوه دماوند از دور مانند گنبدی باریک و بلند به چشم می آید. آن دارای خاکی است بسیار نرم که در زیر پا احساس نمی شود و این که هیچ جانور چهارپایی در آن دیده نمی شود و هیچ پرنده و جانوری از سختی سرما و وزش بادها در آن نمی زیسته و در آن بیش از سی سوراخ یافتند که از آن بخار گوگردی بیرون می آمد و که از آن آزاری نمی دیدند و از درون آن سوراخ خا صدای شراره های آتش به گوش می رسید و بر کناره دهانه آن گوگرد زردرنگ همچون زر گِرد آمده بود که ایشان آن را با انبانب برایم آورند. همچنین کوه های پیرامون آن مانند تپه هایی دیده می شد و به دریا نگاه انداختند که فاصله ای بسیار از قله تا دریا بود که افزون بر بیست فرسنگ می نمود».