رنسانس باعث ورود فوتبال به ایتالیا شد؛ در قرن ۱۶ میلادی، شهر فلورانس با یک بازی که امروزه بنام ""کالچیو استوریکو"" (توپ زدن با پای تاریخی) شناخته می‌شود، دوران بین ظهور عیسی و ماه روزه را در شهر پیزا دلا نوور و یا پیزا سانتا کروس جشن می گرفت. اشراف جوان شهر لباس‌های ابریشمی در بر کرده و در یک فرم خشن فوتبال شرکت نمودند. به‌عنوان مثال، بازیکنان «کالچیو» می‌توانستند از ضربات مشت، شانه و لگد به حریفان خود استفاده کنند. ضربات به قسمت زیر کمربند نیز مجاز بود. ریشه این بازی در آموزش تمرینات نظامی بود

کالچیو فیورنتینو
رنسانس باعث ورود فوتبال به ایتالیا شد؛ در قرن ۱۶ میلادی، شهر فلورانس با یک بازی که امروزه بنام ""کالچیو استوریکو"" (توپ زدن با پای تاریخی) شناخته می‌شود، دوران بین ظهور عیسی و ماه روزه را در شهر پیزا دلا نوور و یا پیزا سانتا کروس جشن می گرفت. اشراف جوان شهر لباس‌های ابریشمی در بر کرده و در یک فرم خشن فوتبال شرکت نمودند. به‌عنوان مثال، بازیکنان «کالچیو» می‌توانستند از ضربات مشت، شانه و لگد به حریفان خود استفاده کنند. ضربات به قسمت زیر کمربند نیز مجاز بود. ریشه این بازی در آموزش تمرینات نظامی بود

 

.
 


معروفترین مسابقه در ۱۷ فوریه سال ۱۵۳۰ انجام شد. هنگامیکه سربازان چارلز چهارم، امپراتور مقدس رم فلورانس را محاصره کرده بودند. یک مسابقه «کالچیو» برای نشان دادن مقاومت برگزار گردید. نام کالچو که ترجمه کلمه فوتبال در زبان ایتالیایی است یادگار دوره فوتبال فلورانسی و ونیز می باشد و لیگ قهرمانی باشگاه های ایتالیا کالچو نیز یادآور همین دوره است. از طرف دیگر شاید جالب باشد که بدانیم فلورانس ووتیز که اکنون هیچ جایی در بین بزرگان فوتبال ایتالیا و دنیا ندارند نخستین جای گاه های تیفوسی ها محسوب می شدند.  در سال ۱۵۸۰، کانت جیوانی دبرادی دورنیو کتابی با عنوان «دیسکورسو سوپرا گیوسودل کالچیو فیورنتینو» نوشت. که گاها از آن به ‌عنوان اولین کتاب منتشر شده قواعد بازی فوتبال نام برده می‌شود. این بازی در طول زمان ژانویه ۱۷۳۹ تا می‌۱۹۳۰ یعنی زمان احیای آن به مناسبت ۴۰۰ صدمین سالگرد مسابقه فوق الذکر، بازی نشد.

عدم تصویب قانون و تلاش جهت منع بازی فوتبال
تلاش‌های بیشماری در جهت ممنوع ساختن مسابقه فوتبال بخصوص از نوع خشن و تفرقه افکن آن صورت گرفته‌است بخصوص در انگلستان و دیگر بخش‌های اروپا در دوران قرون وسطی و اوایل عصر مدرن. در بین سال‌های ۱۳۲۴ تا ۱۶۶۷ فوتبال بموجب بیش از ۳۰ قانون محلی و سلطنتی در انگلستان ممنوع بود. احتیاج به تکرار مکرر وجود چنین قوانینی نشانه سخت بودن ممنوع نگه داشتن بازی‌های مشهور می‌باشد.
شاه ادوارد دوم آنقدر از بی قانونی فوتبال در لندن آزرده شد که در مورخ ۱۳ آوریل سال ۱۳۱۴ فرمان ممنوعیت آن را صادر نمود: «از آنجائیکه سرو صدای زیاد در شهر بخاطر ضربه زدن به توپ‌های بزرگ ایجاد می‌شود و بر اثر آن شیاطین زیادی که خدا آن‌ها را منع کرده برمیخیزند؛ ما به نیابت از شاه، مجازات زندان را برای افرادی که به این بازی مبادرت ورزند، مقدر می‌سازیم».
دلایل ممنوعیت از سوی ادوارد سوم در ۱۲ ژوئن سال ۱۳۴۹ کاملاً واضح بودند: فوتبال و دیگر بازی‌های سرگرمی باعث عدم توجه عوام الناس به تمرین تیر اندازی که از ملزومات جنگ است، می‌گردد.
با پیدایش مکتب پیوریتانیسم در اوایل قرن 16 که سرآغاز بسیاری از تصفیه های مذهبی گردید و در پی آن جنگ های مذهبی شروع شد ، فوتبال هم به مانند بسیاری از شاخه های هنری و نمایشی ، مورد هجوم متعصبین مذهبی قرار گرفت و بار دیگر تعطیل شد.
در سال ۱۶۰۸ مقامات محلی شهر منچستر شکایت نمودند که: آنطور که بما گزارش شده‌است، بازی فوتبال...[اینجا] در منچستر باعث بی نظمی فراوان شده‌است و شیشه‌های پنجره‌ها شکسته و باعث گرد آمدن اوباش و افراد بی نظم گردیده‌است . در همان سال کلمه فوتبال با حالتی منفی در کلام ویلیام شکسپیر ظاهر شد. در نمایش نامه«شاه لیر» شکسپیر مطلبی به این شرح وجود دارد:"نه ترایپت و نه شما حق بازی فوتبال را ندارید".
شکسپیر همچنین نام این بازی را در نمایش «کمدی اشتباهات» اینچنین آورده‌است:
«آیا من همان مقدار نسبت به تو کامل هستم که تو نسبت بمن، »
«آن بمانند فوتبال است. آیا براستی بمن لگد زدی؟»
«تو واقعا بمن لگد زدی، بنابر این او نیز در اینجا مرا لگد کوب خواهد کرد:
اگر من در این راه تاب آورم، آنگاه باید مرا جامه‌ای از چرم در بر نمائی.»
خشونت خیابانی و وضع نخستین قوانین فوتبالی
این بازیها هیچ قانونی نداشتند و اغلب بسیار خشن بودند؛ و گاهی با مرگ بازیکنان هم همراه بود، که باعث می شد تا پادشاهان متعددی برای ممنوعیت آنها تلاش کنند. اما با این حال این بازیها بسیار محبوب بودند و مردم با وجود ممنوعیت ها آنها را بازی می کردند. ممنوعیت بازی فوتبال تا اواسط قرن 19 ادامه داشت، ولی بازی هایی شبیه فوتبال بین مردان مجرد و متاهل و زنان مجرد و متاهل در اواسط قرن 17 در اسکاتلند انجام می شد.
به تدریج و به مرور زمان این  بازی خشن توسط بریتانیایی ها شامل قوانین و مقرراتی گردید. در حقیقت، منشاء فوتبال امروزی، مناطقی از بریتانیا بوده است که برای این بازی قوانینی وضع نمودند و تلاش کردند ضمن کاستن خشونت از آن، جاذبه های آن را افزایش دهند.
تا سال های میانی قرن 19 فوتبال قانونی مدون نداشت، و شکلهای مختلفی از فوتبال در مدارس خصوصی انگلستان بازی می شد که بدون توافق در مورد تیم اندازه گل پرتاب توپ و موارد دیگر انجام می شد. برای مدارس غیر ممکن بود که در مقابل هم مسابقه بدهند و یا بعد از اتمام تحصیل بتوانند فوتبال بازی کنند. در سال 1846 میلادی برای فوتبال نیز که مانند راگبی زیر نظر یک سازمان فعالیت می کردند قوانینی برای این ورزش به وجود آورد. چهارده دانشجو از دانشگاه کمبریج برای یافتن قوانین گرد هم آمدند و به ابداع قوانینی برای بازی فوتبال پرداختند. نخستین قانون فوتبال بر این اساس بود که زدن ضربه تنها در صورتی درست است که منطقه فرود ضربه زیر زانو باشد و نه جای دیگر.
با وجودیکه این قوانین به صورت جهانی مورد قبول واقع نشد اما اولین تلاش برای ایجاد یکنواختی در فوتبال بود. قوانین دیگر به تدریج تنظیم گردیدند. مشکل اصلی در به توافق رسیدن قوانینی بود که اجازه استفاده از دست را می داد. برای تصمیم در این مورد 11 نفر از نمایندگان باشگاهها در اکتبر 1863 در لندن برای ایجاد یک اتحادیه فوتبال گرد آمدند. مدارس خصوصی انگلستان مبتکر ایجاد یک سری قوانین فوتبال بودند؛ در 11 اکتبر 1863 با حضور نمایندگان 11 مدرسه فوتبال در مکانی واقع در شهر لندن نخستین قوانین مدون فوتبال تهیه شد و در پی آن در تاریخ 8 دسامبر 1863 این افراد با یک سری از قوانین موافقت کردند و به این ترتیب ورزش فوتبال به طور رسمی از راگبی جدا و دارای سازمان مستقلی گردید. تیم مدرسه هارو (سال1867) اولین تیمی بود که طبق قوانین اتحادیه فوتبال که در سال 1863 مورد توافق قرار گرفته بود بازی کردند. دامنه رشد این ورزش خیلی سریع اتفاق افتاد و در مدت 8 سال فدراسیون فوتبال انگلستان دارای 50 عضو گردید. امروزه اعضای فیفا تقریبا 200 کشور هستند و همین امر فوتبال را بزرگترین ورزش جهان کرده است.

ادامه دارد . . .