گویا اگر دولت مصدق حکومت نظامی را لغو می‌کرد که از طرفی دسته‌جات ارتجاعی دست راست فعالیت آزادانه می‌کردند و از طرف دیگر دست چپ آن ارتجاعیون که حزب توده باشد دشمنی خود را با نهضت به وسیلهٔ تحریک ضدانقلابیون آزادانه انجام می‌داد، آن وقت انقلاب تکامل بهتری پیدا می‌کرد و در حقیقت واقعهٔ ۲۸ مرداد زودتر از آنچه اتفاق افتاد، پیش می‌آمد!»

 حزب توده در رساله بهمن ۱۳۳۲ با انتقاد از برقراری حکومت نظامی و سازماندهی تظاهرات گروه‌های سیاسی در دوران مصدق نوشته بود:

«دکتر مصدق که روزی طرفدار تشکیل و برگزاری تظاهرات علیه دولت بود و گاه هم به مقررات و سنن نخست‌وزیران پشت پا می‌زد و برای مردم در جلوی بهارستان صحبت می‌کرد و با تکیه بر قدرت این تظاهرات مخالفین خود را عقب می‌زد، بعدها خواست نهضت انقلابی را در چهارچوب دستورات دولت مقید سازد و بر طبق برنامه معین تظاهرات را اجازه دهد و به این ترتیب نظامیان و به طور کلی مقامات نظامی را بر تظاهرات مردم مستولی می‌گرداند و بدین ترتیب این امر به تظاهرات، میتینگ‌ها و دمونستراسیون‌ها جنبه کاملاً مجاز و محدودی می‌داد، به خصوص که غالباً در برگزاری آن‌ها نیز مداخله و به اصطلاح خود نظم را برقرار می‌کردند.»

 

ملکی در پاسخ به این نقد، از جملاتی کنایه‌آمیز خطاب به حزب توده بهره برده و می‌نویسد:

«گویا اگر دولت مصدق حکومت نظامی را لغو می‌کرد که از طرفی دسته‌جات ارتجاعی دست راست فعالیت آزادانه می‌کردند و از طرف دیگر دست چپ آن ارتجاعیون که حزب توده باشد دشمنی خود را با نهضت به وسیلهٔ تحریک ضدانقلابیون آزادانه انجام می‌داد، آن وقت انقلاب تکامل بهتری پیدا می‌کرد و در حقیقت واقعهٔ ۲۸ مرداد زودتر از آنچه اتفاق افتاد، پیش می‌آمد!» او سپس با تشریح دلایل برقراری حکومت نظامی در دوران مصدق، از تحمیل این شرایط از سوی حزب توده در روزهای پس از قیام سی تیر سخن به میان می‌آورد: «پس از سی تیر مطابق تقاضای فراکسیون نهضت ملی مجلس، دولت حکومت نظامی را لغو کرد. همان روز عصر توده‌ای‌ها در خیابان اسلامبول و نادری زمینه‌چینی را عملی ساختند. حقیقت این است که توده‌ای‌های پیاده‌روهای اسلامبول و نادری در تهران و میدان تجریش بودند که همواره حکومت نظامی را تحمیل می‌کردند.»