«دیپلمات‌های عرب وقتی به مجارستان می‌آیند ابتدا به ما می‌گویند که مشروب نمی‌خورند؛ اما ما می‌بینیم که در جلسات خصوصی خلاف حرفشان عمل کرده، مشروب می‌خورند و وقتی ما به آن‌ها می‌گوییم که شما گفته‌اید مشروب نمی‌خورید و حالا می‌خورید، می‌گویند ما علنی مشروب نمی‌خوریم ولی در جلسات خصوصی می‌خوریم و اشکالی ندارد.»

صدر روایتی دارد از مشکلات موجود در آغاز فعالیت در وزارت امور خارجه که به موضوع تشریفات بر می‌گشت و گاهی سوءتفاهم ایجاد می‌کرد:

«از اولین مشکلاتی که در ارتباط با تشریفات در جمهوری اسلامی با آن مواجه بودیم، یکی دست دادن با خانم‌ها و دیگری نخوردن مشروب در ضیافت‌ها و مهمانی‌ها بود که داستانش مفصل است. اگرچه از‌‌ همان اول، وزارت امور خارجه از طریق اداره کل تشریفات به همه سفارتخانه‌های خارجی در ایران و نیز سفارتخانه‌های ایران در نقاط مختلف دنیا ابلاغ کرده بود که به اطلاع وزارت امور خارجه کشور‌ها برسانند که یک: ما با خانم‌ها دست نمی‌دهیم؛ دو: مشروب نمی‌خوریم و حتی اگر سر میز ضیافت مشروب سرو شود نمی‌نشینیم، ولی چون هنوز رفتارهای ما برایشان جا نیفتاده و پذیرفته نشده بود، مشکلاتی برایمان پیش می‌آورد. از جمله در سفری که در ابتدای مسئولیتم به انگلیس داشتم، خانمی از تشریفات وزارت امور خارجه انگلیس در فرودگاه لندن به استقبالم آمد. او مسئول انجام کارهای تشریفاتی هیات ما بود تا زمان ملاقات فرا برسد. او در مراسم استقبال دستش را برای دست دادن دراز کرد؛ اما من دست ندادم و تا آمدم توضیح بدهم که ما با خانم‌ها دست نمی‌دهیم و این ناشی از اعتقادات مذهبی ما است و معنای آن بی‌احترامی به خانم‌ها نیست، به شدت ناراحت شد و با حالتی به هم ریخته نگاهی به من کرد و تشریفات را نیمه کاره‌‌ رها کرد و رفت. با رفتن او موقع گذر از فرودگاه، پلیس گمرک لندن برخورد بدی نیز با ما نمود. فردای آن روز من برای ملاقات با همتای انگلیسی خود به وزارت امور خارجه رفتم و او با دیدن من گفت: «خیلی عذر می‌خواهم که این سؤال را از شما می‌پرسم. بین شما و خانمی که برای تشریفات شما آمده بود چه مساله‌ای رخ داده است؟» گفتم: «مگر چه شده؟» گفت: «او گریه‌کنان به وزارت خارجه آمد و اظهار داشت که ایرانی‌ها به وی توهین کرده‌اند و ما هر چه از او توضیح بیشتری خواستیم او گریه می‌کرد و توضیحی نداد.» البته این حرفی بود که همتای انگلیسی‌ام زد. حال واقعیت داشت یا نه نمی‌دانم؛ اما من برای او توضیح دادم موضوع از چه قرار و علت آن کار من چه بوده است.»

مساله دیگر مشروب بود؛ در سفر صدر به مجارستان، مدیرکل خاورمیانه وزارت امور خارجه این کشور از او می‌پرسد: «شما در جلسات علنی مشروب نمی‌خورید یا در جلسات خصوصی هم مشروب نمی‌خورید؟» صدر در جواب می‌گوید: «ما نه در جلسات علنی و نه در جلسات خصوصی، در هیچ کدام مشروب نمی‌خوریم.» همتای مجاری صدر توضیح می‌دهد: «دیپلمات‌های عرب وقتی به مجارستان می‌آیند ابتدا به ما می‌گویند که مشروب نمی‌خورند؛ اما ما می‌بینیم که در جلسات خصوصی خلاف حرفشان عمل کرده، مشروب می‌خورند و وقتی ما به آن‌ها می‌گوییم که شما گفته‌اید مشروب نمی‌خورید و حالا می‌خورید، می‌گویند ما علنی مشروب نمی‌خوریم ولی در جلسات خصوصی می‌خوریم و اشکالی ندارد.»