قبل از انجام عملیات، نظامی‌ها عده‌ای از سرشناسان را با ترفند از جمعیت متحصن خارج کردند تا مبادا ریخته شدن خون آنها برایشان شر شود و مردم به خون‌خواهی آنها قیام دوباره‌ای راه بیاندازند....

مردم با رهبری بهلول در صحن مسجد گوهرشاد تجمع و تحصن کردند. از آن طرف رضاشاه در تهران لحظه به لحظه در جریان ماوقع قرار می‌گیرد و براساس اطلاعاتی که از مشهد دریافت می‌کند، دستوری صادر می‌کند. درباره این دستور می‌خوانیم:

 «تحصن بازهم ادامه یافت. نائب‌التولیه هرچه کرد نتوانست غائله را بخواباند، کار حسابی بالا گرفته بود. چه کسی می‌داند شاید اسدی هم بدش نمی‌آمد به واسطه این شلوغی، هشداری که قبل‌تر به شاه داده بود به اثبات برسد. دو روز بعد از تحصن، بیرون از حرم اتفاقی روی داد که خشم مردم را بیشتر کرد، دستگیری هشت‌تن از روحانیون شهر. سرانجام دستوری که نباید می‌رسید، رسید: «حتی اگر ده هزار نفر هم کشته شوند؛ امشب آستانه و مسجد باید فتح شود.» جای هیچ چون و چرایی هم نبود، چون دستور را شاه شخصا ابلاغ کرده بود. قبل از انجام عملیات، نظامی‌ها عده‌ای از سرشناسان را با ترفند از جمعیت متحصن خارج کردند تا مبادا ریخته شدن خون آنها برایشان شر شود و مردم به خون‌خواهی آنها قیام دوباره‌ای راه بیاندازند. ماندند مردم عادی که عموما هم خاوری‌های اطراف مشهد بودند؛ گویا شاه برای اجرای تمایلات همایونی‌اش، مقداری خون لازم داشت...»