با این همه نخستین بارى که شاه متوجه نشانه‌اى از بیمارى خود شد، در تعطیلات نوروز ۱۳۵۳ در ساحل کیش بود. او یک روز هنگامى که در ساحل قدم مى‌زد متوجه وجود تورمى در زیر قفسه سینه خود شد و موضوع را با دکتر ایادى در میان گذاشت.

علم درباره نگرانی شاه از بزرگ شدن طحالش(ص 13) می‌نویسد:

«صبح روز 21 فروردین 1353 شرفیاب شدم. اولین سوالی که هنگام اقامت شاه در کیش در تنهایی از ایشان کردم همین مساله سلامتی وی بود. عرض کردم دیروز به ژان برنار تلفن کردم، نبود. یک هفته دیگر به پاریس برمی‌گردد اما به من بفرمایید که چه باکی دارید؟ فرمودند طحالم مثل این است که بزرگ شده، باید ببینیم در سیستم خونی من تغییری به وجود آمده یا نه؟ عرض کردم مرا نیمه‌جان کردید این که مطلبی نیست، حال هم پروفسور میلیز فرانسوی که خود یک متخصص امراض داخلی است اینجاست و دیشب با من شام خورد. چون مرا هم معالجه می‌کند. اجازه بفرمایید بیاید اعلیحضرت را معاینه کند. فرمودند نه من در اتریش پیش فلینگر معالجه می‌شوم، خوب نیست این همه به اطبا مختلف مراجعه کنم فقط همان ژان برنار بیاید. عرض کردم باید یک هفته صبر کنیم. فرمودند مانع ندارد. شکر خدا را از صمیم قلب گفتم.»


با این همه نخستین بارى که شاه متوجه نشانه‌اى از بیمارى خود شد، در تعطیلات نوروز ۱۳۵۳ در ساحل کیش بود. او یک روز هنگامى که در ساحل قدم مى‌زد متوجه وجود تورمى در زیر قفسه سینه خود شد و موضوع را با دکتر ایادى در میان گذاشت. علم خاطره آن روز را چنین ثبت کرده است: «(یادداشت روز ۲۰ فروردین) صبح از منزل خودم در کیش به کاخ رفتم. خیلى خوشحال و سرحال بودم. منتظر تشریف‌فرمایى اعلیحضرت بودم که یقین داشتم باید خوشحال باشند، چون دیروز بعدازظهر و دیشب را به حمدالله خوش گذرانده‌اند. ایادى طبیب مخصوص پائین آمد. مرا به گوشه‌اى خواست و در گوشم گفت باید پروفسور برنار، طبیب متخصص خون را از فرانسه بخواهى که بیاید شاهنشاه را معاینه کند. گفتم براى چه؟ نگفت، فقط گفت لازم است.»