شاه در بحرانی که به جنگ شش روزه اعراب و اسرائیل منجر شد سیاست تزویر دوگانه ای در پیش گرفت و به عنوان یکی از حکومتهایی که پایه های رژیم منحوس صهیونیستی را در منطقه استوار کرد عمل و نفت این رژیم جعلی را تامین کرد. این درحالی بود که خود را دوست مصر و کشورهای عرب معرفی می کرد.

جوان و تاریخ:‌ در مارس 1967 میلادی، در پی بحرانی که در روابط میان کشورهای عرب منطقه به تحریک مصر و در مقابله با سیاست‌های اسراییل ایجاد شده بود و پس از تصمیمی که در نشست کشورهای عرب صادر کننده نفت منطقه، برای تحریم و انزوای نفتی اسراییل اتخاذ شد، دکتر الزیات، وزیر خارجه وقت مصر، طی بیانیه‌ای اعلام کرد: نفتی که اسراییل در حال حاضر از آن استفاده می‌کند از طریق خلیج فارس به ساحل خلیج ایلات (استان جنوبی اسراییل) منتقل می‌شود. بنابراین یکی از کشورهای عربی و یا ایران منابع انرژی اسراییلی‌ها را تامین می‌کنند. در بیانیه منتشر شده از سوی الزیات آمده بود: تردیدی وجود ندارد که ایران منابع انرژی اسراییلی‌ها در منطقه را تامین می‌کند. اسراییل سالانه بیش از سه میلیون تن نفت از ایران دریافت می‌کند که این میزان تقریبا 80 درصد نیاز آنها به منابع انرژی را برآورده می‌کند.

حتی پس از وقوع جنگ شش روزه‌ای که درست چند ماه پس از بیانیه الزیات در ژوئن 1967 میان اعراب و اسراییل رخ داد، باز هم ایران صادرات نفت خود به این منطقه را قطع نکرد. جنگ شش ‌روزه ۱۹۶۷ که از ۵ تا ۱۰ ژوئن ۱۹۶۷ میان اسراییل و اعراب (مصر، سوریه، اردن و عراق) آغار شد، نقطه اوج بحرانی بود که از ۱۵ مه تا ۱۲ ژوئن ۱۹۶۷ به درازا انجامید و در آن اسراییل با شکست ارتش چند کشور عربی قسمتی از خاک آنها را تصرف کرد. در این نبرد مصر نیز متحمل شکستی چشمگیر شد.