در روز سه‌شنبه هفتم ماه مه سال ۱۸۸۹ در یک محیط پرشور و شعف، در حالی که آهنگ‌‌‌‌‌‌‌‌های نظامی نواخته می‌‌‌‌‌‌‌‌شد، دولت فرانسه و بخصوص شهر پاریس با شرکت افراد و طبقات مختلف از سران کشورهای خارجی گرفته تا تماشاچیان‌ خیابان‌گرد، پیروزی طبقۀ متوسط (بورژوا) که در سازندگی کشور و ایجاد راه‌آهن‌ و ساختن پل و بنادر، موفقیت حاصل کرده بود و در عین حال یکصدمین سالگرد انقلاب کبیر فرانسه را جشن می‌‌‌‌‌‌‌‌گرفت.

در روز سه‌شنبه هفتم ماه مه سال ۱۸۸۹ در یک محیط پرشور و شعف، در حالی که آهنگ‌‌‌‌‌‌‌‌های نظامی نواخته می‌‌‌‌‌‌‌‌شد، دولت فرانسه و بخصوص شهر پاریس با شرکت افراد و طبقات مختلف از سران کشورهای خارجی گرفته تا تماشاچیان‌ خیابان‌گرد، پیروزی طبقۀ متوسط (بورژوا) که در سازندگی کشور و ایجاد راه‌آهن‌ و ساختن پل و بنادر، موفقیت حاصل کرده بود و در عین حال یکصدمین سالگرد انقلاب کبیر فرانسه را جشن می‌‌‌‌‌‌‌‌گرفت.از سلاطین و رجال کشورهای مختلف جهان، برای مشاهدۀ پیروزی‌‌‌‌‌‌‌‌های‌ جمهوری فرانسه افتتاح برج ایفل دعوت به عمل آمده بود.در میان این مدعوین، پادشاه سیام پسر خدیو مصر، ناصرالدین‌‌‌‌‌‌‌‌شاه پادشاه‌ ایران، الکساندر پادشاه صربستان، شهردار لندن و عده‌ای از دانشمندان مشهور دیده می‌‌‌‌‌‌‌‌شدند.خود «گوستاو ایفل» طراح و سازندۀ برج نیز در این مراسم شرکت جسته بود.روز اول ماه اوت سال ۱۸۸۹ موقعی‌‌‌‌‌‌‌‌که ناصرالدین‌‌‌‌‌‌‌‌شاه، پادشاه ایران به نمایشگاه آمده بود، مهماندارانش به او اصرار کردند که سوار آسانسور شود ولی‌ شاه در پذیرفتن این پیشنهاد دچار تردید گردیده بود.بالاخره برای حصول اطمینان، چند نفر از همراهان خود را وادار ساخت‌ که سوار آسانسور شوند و موقعی که آسانسور، فرستادگان شاه را به بالای برج می‌‌‌‌‌‌‌‌برد وی متفکرانه به آن‌‌‌‌‌‌‌‌ها می‌‌‌‌‌‌‌‌نگریست.بالاخره رو به مسیو دوبالوی ‌(de Balloy) سفیر فرانسه در تهران که در این سفر همراه‌ او بود، کرده و ضمن اشاره به آسانسورها گفت: «خیلی سر و صدا می‌‌‌‌‌‌‌‌کند.» با آنکه همراهان‌ شاه صحیح و سالم برگشتند باز هم ناصرالدین‌‌‌‌‌‌‌‌شاه دستخوش نگرانی بود و بالاخره‌ هم به جای آسانسور، راه‌‌‌‌‌‌‌‌پله‌های برج را در پیش گرفت.امضای وی در دفتر یادبود برج در کنار امضاهای اشخاص مشهوری از قبیل‌ «بارتولدی» (Bartholdi) سازندۀ مجسمۀ آزادی نیویورک دیده می‌‌‌‌‌‌‌‌شود.