زائران ایرانی مسجدالحرام و مسجد النبی بیش از 1300 سال از مسیر میان عراق تا مکه و مدینه در طول چهل روز عبور می‌کردند تا در موسم حج خود را به مکه برسانند.

عکاس: "آلفرد هینکن"، احتمالا دهه 1910 میلادی

زائران ایرانی مسجدالحرام و مسجد النبی بیش از 1300 سال از مسیر میان عراق تا مکه و مدینه در طول چهل روز عبور می‌کردند تا در موسم حج خود را به مکه برسانند. میر سید احمد هدایتی در کتاب داستان باریافتگن در رابطه با بدی راه ها و نبود امکاناتِ لازم در حدود 100 سال پیش اینگونه نوشته است : چهار ساعت به غروب مانده، قافله حرکت کرد و تا غروب در یک دره عریض صعود می نمودیم که کف آن رمل غلطان و طرفین آن تا چشم کار می کرد مستور از اُمّ غیلان و انواع و اقسام درخت های کهن جنگلی بود. اول شب رسیدیم به پای کوهِ بسیار مرتفعی که از معبر خیلی تنگ و ناهموار و پرپیچ و خمِ آن باید بگذریم. مسافرین را تماماً پیاده کردند و شترها را در یک قطار ردیف نمودند. این کوه موسوم به «جبل غایر» است و به همین مناسبت این راه از مکه به مدینه را «طریق غایر» می گویند. معابر کوه غایر نه فقط تنگ و پست و بلند و پیچ در پیچ است بلکه آن قدر سنگلاخ و پرتگاه دارد و آن قدر طولانی است که جان مسافر را به لب می رساند. تا صبح ما و تمام مسافرین پیاده می رفتیم و در هر قدمی شترهای افتاده و نیمه جان و یا تلف شده در کنار راه می دیدیم و هر شتری که زمین می خورد و جمال ها نمی توانستند حرکتش دهند، فوراً بار او را برداشته و آن حیوان را به حال خود گذاشته و می گذشتند.