پارلمان بریتانیا، نخست عقیده داشت که دخالت زنان در سیاست، زندگی سیاسی را مبتذل کرده و در عین حال ثبات خانواده را از میان می‌برد.با گسترش اتحادیه های کارگری در اوایل قرن ۲۰ و اعلام خواست حق رای برای زنان به عنوان یکی از خواسته های این اتحادیه، سافرجت ها وارد مرحله جدیدی شدند.

در اواخر قرن ۱۹ گروهی از زنان در بریتانیا جنبشی را به راه انداختند به نام “سافرجت ها” یا همان طرفداران و مدافعان حق رأی برای زنان.این گروه تا پایان قرن ۱۹ بیش از ۴۰ دادخواست به پارلمان بریتانیا ارائه دادند که این دادخواست ها به بهانه هایی مختلف رسیدگی نمی گردید.این دادخواست ها تحت اعتراض خشونت‌بار مخالفینی قرار گرفت که معتقد بودند؛ حق رأی زنان بزرگ‌ترین خطرات برای انگلستان به همراه خواهد آورد. پارلمان بریتانیا، نخست عقیده داشت که دخالت زنان در سیاست، زندگی سیاسی را مبتذل کرده و در عین حال ثبات خانواده را از میان می‌برد.با گسترش اتحادیه های کارگری در اوایل قرن ۲۰ و اعلام خواست حق رای برای زنان به عنوان یکی از خواسته های این اتحادیه، سافرجت ها وارد مرحله جدیدی شدند.در سال ۱۹۰۸ در لندن راه پیمائی برپا گردید که در آن بیش از ۵۰۰ هزار زن مدافع کسب حق رأی زنان در آن شرکت نمودند که به دستگیری تعدادی از زنان سخنران منجر گردید.با شروع جنگ جهانی سافرجت ها فعالیت خود را متوقف ساخته و به کارهای خیریه برای جنگ پرداختند .سرانجام فشار اتحادیه های کارگری و مذاکرات سافرجت ها و سیاست های آنها در زمان جنگ موجب گردید که در سال ۱۹۱۸، بریتانیا حق رأی زنان را با شرایط خاص به رسمیت بشمارد. تنها زنان متأهل، خانه دار و افراد بالای سی سال حق شرکت در انتخابات را داشتند