در میان دشمنان تیمورتاش بیش از همه محمد حسین آیرم تیشه به ریشه او زد. از اقوال مختلف چنین استنباط می شد که آیرم رئیس مقتدر شهربانی که ماری خوش خط و خال بود و برای دور کردن رجال استخواندار از اطراف شاه و به یک تاز شدن خودش پاپوش می دوخت و پرونده می ساخت.

تیمورتاش همچون خود رضاشاه مستبد و خودسر بود و البته رضاشاه تا زمانی که به خوبی بر امور مملکتی مسلط شود، به او فضای مانور داد. کم نبودند افردای که توسط تیمورتاش به کنار نهاده شدند. سرانجام نیز نوبت او شد. این بار قرار بود او توسط کس دیگری شکار شود. او کسی نبود به غیر فرد تمامیت خواه دیگری به نام محمدحسین آیرم.
آیرم به دنبال آن بود که هر طور شده تیمورتاش را حذف کند. راهش را نیز می دانست. واقعیت داشت یا نه، تیمورتاش را به جاسوسی و مسائل امنیتی متهم کرد. امری که شاه به شدت از آن هراس داشت. روایت متین دفتری که بعدها در حکومت رضاشاه نخست وزیر شد، در این زمینه خواندنی است:

«تیمورتاش هم مانند تمام رجال دوست و دشمن زیادی داشت. دوستان او (مگسان دور شیرینی) بودند که می خواستند از قدرت و نفوذ و محبوبیت او در نزد شاه استفاده کنند و به مواهب مالی و معنوی دست یابند. وقتی ستاره بخت او رو به افول نهاد همه از دور او پاشیده شدند. سهل است در بدگویی از او از دشمنان پیشی جستن. ولی دشمنان تیمورتاش قوی بودند و سال ها در انتظار چنین فرصتی روز شماری می کردند. تندروی های تیمورتاش در غالب کارها، بی اعتنایی به رجال قدیمی، افراط در خوش گذرانی و غیبت چند ماهه او از ایران و شکست در مذاکرات نفت با انگلستان، سرانجام کار خود را کرد و وزیر دربار مقتدر در مقابل چشمان شاه به صورت دیوی سفید در آمد. در میان دشمنان تیمورتاش بیش از همه محمد حسین آیرم تیشه به ریشه او زد. از اقوال مختلف چنین استنباط می شد که آیرم رئیس مقتدر شهربانی که ماری خوش خط و خال بود و برای دور کردن رجال استخواندار از اطراف شاه و به یک تاز شدن خودش پاپوش می دوخت و پرونده می ساخت. برای تیمورتاش سخت مایه گرفته بود و او را متهم کرده بود که در راه مراجعت به ایران در مسکو با بعضی مقامات ملاقات هایی و مذاکراتی کرده است و شاید هم عمال نفت جنوب که از مرحوم تیمورتاش برای نفت مناطق شمال ایران مورد علاقه شوروی ها نگرانی داشتند، آیرم را که مستعد چنین دسیسه ای می دانستند مستقیم یا چنان که رویه عمال خفیه خارجی ها است با هزار واسطه به این کار اغوا کرده باشند. بعد از گرفتاری تیمورتاش کمیسیونی مامور شد اسناد او را که در منزلش توقیف شده بود جزء به جزء رسیدگی کنند و در اسناد او مدارکی که دلالت بر اینگونه اتهامات داشته باشد بدست نیامد.» 1

 

منبع: احمد متین دفتری، خاطرات یک نخست وزیر، به کوشش باقر عاقلی، تهران، انتشارات علمی، 1371، چاپ دوم، ص 74-75