پذیرش قطعنامه 598، از سوی ایران، عراق را در بن بست سیاسی و نظامی قرار داد، و بر گروه ها و عناصر «اپوزیسیون» نیز شوك شدیدی وارد ساخت. در این میان، منافقین تنها گروهی كه همه حیثیت و هستی خود را در گرو جنگ نهاده بودند، برای خروج از بن بست، توطئه ای كه ماموریت اجرای آن را به عهده داشتند به مرحله اجرا در آوردند. آنان در تحلیل های دورن گروهی خویش، امكان قبول آتش بس از سوی ایران را ناممكن دانسته و باور داشتند كه جمهوری اسلامی زمانی قطعنامه را می پذیرد كه از جنبه های سیاسی، نظامی و اقتصادی بهبن بست كامل رسیده باشد و تحت چنین شرایطی سقوط حتمی، و قدرت به سازمان منتقل خواهد شد. بنابراین فرصت پیش آمده را زمان مناسبی دانسته و علی رغم آن كه طرح حمله به ایران برای سالگرد جنگ تدارك دیده شده بود، زمان آن دو ماه به جلو انداخته شد. عراق به حمایت و پشتیبانی تسلیحاتی و هوایی از منافقین، نیروهای خود را از انجام دخالت مستقیم در ورود به عمق خاك ایران برحذر داشت و ابتدا برای كاستن از حجم نیروهای خودی در غرب، اقدام به تك وسیعی در خرمشهر نمود وسپس با هجوم و آتش سنگین در منطقه سرپل و صالح آباد، این مناطق را تصرف كرده و راه ورود منافقین به داخل را هموار ساخت، عراق هم چنین، پس از ورود منافقین به داخل، جهت پشتیبانی در چندین نوبت، اقدام به بمباران هوایی خطوط و نیروهای ایرانی كرد و هلیكوپترهای نیروبر عراق نیز، مرتبا به پشتیبانی منافقین مشغول بودند.