دراویش و گدایان یکی از سوژه های جذاب برای عکاسی آنتوان سوریوگین بوده‌اند تا آنجا که در بسیاری مواقع آنها را به استودیوی عکاسی خود می‌آورده تا نور و ترکیب بندی را آنطور که دلخواهش بوده تنظیم کند و عکس بگیرد. "مارچینو" یکی از سیاحانی که در سال 1918 میلادی دیدن کرده است در کتاب خاطرات خود می‌نویسد: من با چشمان خود جنازه گدایانی را دیدم که از گرسنگی و بینوایی در میادین عمومی پایتخت افتاده بودند. با این همه اما معلوم نیست که کثرت گدایان و دراویش و فقر و گرسنگی باعث این سوژه یابی آنتوان شده یا شمایل متفاوت این قشر سوژه مناسبی از نگاه عکاس تلقی می شده است؛ اما هرچه بوده عکس های دراویش و گدایان در میان مجموعه باقی مانده از عکس های سوریوگین بیش از بقیه به چشم می‌آید.