یکی از دربارهایی که در طی تاریخ ایران زبان زد خاص و عام بود، بی شک دربار ناصرالدین شاه قاجار به حساب می آمد.

طبع تجمل پرستانه ناصرالدین شاه یکی از مشکلات دائمی دربار به حساب می آمد، چنانکه می بایست در تمامی امور پست و منصبی به وجود می آمد تا خاطر شاه آسوده می شد و از این رو بناخانه و صندوق خانه ایجاد شد؛ به نحوی که ناصر نجمی می نویسد بیشتر ساختمان ها و بناها و کاخ های سلطنتی، چه در میدان ارگ و چه در دیگر نقاط دارالخلافه ناصری در زمان ناصرالدین شاه ساخته شد. بنایی های این کاخ ها توسط معماران مبرز و کارآزموده انجام می یافت و ریاست کار بنایی با محمد ابراهیم امین السلطان پدر علی اصغر اتابک بود.

ناصرالدین شاه خود شخصاً بر کار ساختمان کاخ ها نظارت داشت و هر وقت که از کارهای روزانه فراغت پیدا می کرد، سرِ بنایی ها می رفت و با بناها و معمارها صحبت و گفتگو می کرد، از جمله وقتی شمس العماره را می ساختند، روزی سر بنایی رفته استاد شیر جعفر کاشی، معمار این ساختمان هم حاضر بود، شاه می بیند ضخامت دیوار را بیش از دو خشت و نیم نگرفته است و در این قطر کم هم طاقچه و رف هایی به کلفتی یک خشت داده که قهرا این دو خشت و نیم را هم کم می کند، به استاد معمار می گوید، این دیوار نازک چگونه تحمل چهار طبقه بنا را خواهد کرد، معمار با لهجه کاشی خودمانی جواب می دهد «قربونت گردم! ترسیدم بادش ببره، اگه از این هم نازکترش می گرفتم، من از سرم التزوم می دم که کلو کش هم از جا در نره!»

ناصرالدین شاه از این حرف تعجب کرد ولی بعداً متوجه شد که چهار طبقه شمس العماره که بر روی چنین پی قرار گرفته بود هیچ عیب نکرده است.

صندوق خانه و رخت دارخانه

کار عمده وارسی صندوق خانه تهیه خلعت و نشان بود، ولی رخت دارخانه از امور خصوصی شاه محسوب می شد و این هر دو قسمت تحت ریاست صندوقدارباشی قرار داشت.

رئیس صندوق خانه به اندازه کافی و ضروری خیاط و جواهرساز در اختیارش نهاده بودند. شال، قلمکار، قدک و یراق نابریده ای که 

برای شاه می فرستادند در صندوق خانه ضبط می شد و به مصرف لباس های شخصی ناصرالدین شاه و خلعت های اعطایی می رسید.

منبع:قدس