28 اردیبهشت ماه سال جاری پیکر 270 شهید 8 سال دفاع مقدس از مرز شلمچه وارد ایران شد.

اردیبهشت ماه سال جاری پیکر 270 شهید 8 سال دفاع مقدس از مرز شلمچه وارد ایران شد. در میان این شهدا، پیکر مطهر 175 غواص شهید عملیات کربلای 4 تفحص شده است.



در خاک آرمیدن با دستانی بسته...

از 270 پرستوی تازه بازگشته به ایران 175 شهید از غواصان بوده اند که جای هیچ جراحتی بر بدن نداشته و دست بسته دفن شده بودند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران، خبر 270 شهید که آورده اند را شنیده اید؟
175 غواص را با دستان بسته یافته اند، یعنی شهادت دسته جمعی.
عده ای شان حتی جای جراحت نیز نداشته اند و این به این معناست که برادران قابیلی مان زنده به گورشان کرده اند.

در آن لحظه که خاک روی چشمها و دهانت ریختند به چه می اندیشیدی؟
برادرم در آن لحظه که زنده به گورت کرده اند به دستان لرزان مادر و چشمان پدر می اندیشیدی که چگونه تو را راهی این سفر کرده اند.
به چشمان منتظری که هر روز برای سلامتی ات دعا می کردند یا به قلبی که زین پس فقط باید با یادت روزگار بگذارند و سالها چشم به در بدوزند و برای بازگشتت دعا کند.

در آن لحظه به کدام چهره می اندیشیدی؟

به همسرت که بعد از تو و بدون حضورت چگونه روزگار می گذارند یا به فرزندت که باید باقی راه را بدون حمایت پدرانت به تنهایی طی کند.
شاید هم در آن دم چهره ی پیر جماران را به یاد آوری که چگونه امیدش به پیروزی شما و سربلندی این خاک بوده و هست و چقدر متاثر خواهد شد از شنیدن مفقود شدن 175 غواص به یکباره آن هم در خاک دشمن و چه دردناک خواهد بود برای رهبرت.
برای فرزندانی که نمی دانند سایبان دراز پدر از این دنیا رخت بر بسته است یا نه و آیا این تنهایی و بی کسی گرد یتیمی ست که برسشان نشسته یا باید چشم به راه پدری باشند که به سفری طولانی رفته و بازخواهد گشت.

قرآن و کاسه آب

برادر هابیل ام ، روز اعزامت به یادت هست؟
پدر از زیر قرآن با دلی نگران عبورت داد تا در پناه قرآن برای آزادی خاکت به مبارزه بروی و مادر با چشمانی اشک بار کاسه ی آبی برای بازگشت بی خطر و بی بلا به پشت پایت ریخت تا بازگردی تا آرامش خانه اش باشی اما ، اما دوباره دیدنت عمریست که آرزوی چشمان منتظرش شده است و پدری که پس از بی خبری چند سالی بیشتر نداشتنت را تاب نیاورد و رفت.
حال مادر تنها به امید بازگشت تو زنده است به امید دیداری که با یک بوسه به رویت در کنار پیکرت جان دهد.
اما افسوس که آمدنت خیلی به درازا کشیده و امروز هم که آمده ای بردستان مردم این شهر و در تابوت در پیش چشمانش خوابیده ای.

چند استخوان و دیگر هیچ

مادرم! قد و قامت رعنای پسرت سایبان سال از نظرت محو نشد اما امروز که بالای تابوت او نشسته ای چه می بینی؟
چند استخوان خاکی و یک جمجمه پر از خاک را در یک پارچه ی سفید پیچیده اند به تو می گویند این همان یل رشید توست که امروز بعد از سالها به خانه بازگشته و می دانند که تو انتظار سالهایت را در آن تابوت نمی بینی اما هنوز هم این استخوان ها بوی پسرت را می دهند.
درست است که به علی اکبر امام حسین (ع) شبیه شده اما هنوز هم می شود یل زیبایت را تصور کرد .
جمجه ی سرش را روی سینه می گذاری و می بوسی، اطرافیان می ترسند که با این حالت از پا درایی، اما تو امروز را بهترین روز زندگی ات می دانی، روزی که گم شده ات را دوباره یافته ای و در آغوش می کشی، خاک های سرش را می تکانی و بر چشمان زیبایی که دیگر نخواهی دید بوسه می زنی، انتظاری که این سالها پیرت کرده است اینگونه به سر آمده است.
دختری که کنار تابوت پدر می نشیند و به استخوان های سرد چشم دوخته است، استخوان دست پدر را به روی سرگذاشته تا نوازش و گرمای دستان پدر را که هم سالانش برایش گفته اند تجربه کند و چه تجربه ی سختی است لمس دستان پدری که دیگر حتی گوشت به استخوان ندارد.

ادامه راهت یا راحت؟

آن روز که علم بر دست و مسلح پای به میدان نبرد می گذاشتی آرزو داشتی راهت را ادامه دهیم، آرزو داشتی تا پای جان مانند تو برای خاک و ناموس و وجب به وجب این سرزمین و پاسداری از دین همیشه در میدان نبرد حق علیه باطل حاضر باشیم.
از روزگار تو و آرزویت برای این خاک، قریب به سی سال گذشته و در این سه دهه، ما سه نسل که قرار بود راه تو را ادامه دهیم هر کدام به طریقی از معبری که برایمان باز کردی گذشته ایم و خیلی از ما به قولی ک به تو داده بودیم عمل نکرده ایم.

آری شرمنده ایم که به جای ادامه راهی که تو پیش پای ما گذاشته ای و آن چیزی جز استقلال و ازادی این خاک و پاسداری از اسلام نبود گاهی راه دیگری را در پیش گرفته ایم.
شرمنده ایم چون قرار بود "راهت " را ادامه دهیم اما فقط و فقط "راحت" ادامه داد ایم. (باشگاه خبرنگاران)