من حاضر نیستم تا با شخصیتم معامله شود! من در مقابل خود مردی نمی‌بینم! زنان خیابان النهر غیرتشان از شما که در محمره بودید، بیش‌تر است! اگر فرماندهی را به زنان می‌سپردم بهتر بود.

سروان عراقی احمد غانم الربیعی از افسران عالی رتبه حزب بحث بود که در جریان جنگ تحمیلی در ارتش صدام حسین با رزمندگان ما می جنگید که سر انجام توسط قوای اسلام اسیر شد.

آنچه خواهید خواند روایتی است از روزهای اشغال خرمشهر از زبان این افسر عراقی که حالات صدام را اینگونه بیان می کند:

دور روز بعد از آزاد شدن خرمشهر به دست سپاه اسلام، سرتیپ قدوری الدوری، سرتیپ هشال الفخری، سرتیپ اسماعیل طه النعیمی (فرمانده سپاه سوم)، سرتیپ جبربریهی (فرمانده تیپ ۲۹)، سرهنگ خلیل الاسعد (فرمانده تیپ ۳۸) و سرتیپ «شوکت احمد عطاالحدیثی» (فرمانده لشکر هفتم) به بغداد احضار شدند.

این اقدام نمایشی برای ایجاد این توهم در مردم بود که خرمشهر به طور کلی از دست نرفته است و ارتش عراق دوباره آن را خواهد گرفت.

صدام در سالن مخصوص کنفرانس ها و برای اهدا مدال های شجاعت حاضر شد. او در مقابل دوربین ها و دستگاه های فیلمبردرای لبخند می زد.

پس از پایان مراسم اعطای مدال ها، خبرنگاران رفتند. صدام با فرماندهانش تنها ماند. عدنان خیرالله وزیر دفاع، ارتشبد «عبدالجار شنشل» (وزیر امور نظامی دولت) و «عبدالجواد ذنون» (رییس سازمان اطلاعات نظامی) در کنار صدام حضور داشتند.

صدام گفت: «بعد از این، من نمی دانم چه بگویم؟ دستگاه های تبلیغاتی غرب درباره من چه خواهند گفت؟ قبلاً گفته بودم که محمره را هرگز از دست نمی دهیم. اگر ایرانی ها آن را گرفتند من کلید بصره را به آن ها خواهم کرد.

من حاضر نیستم تا با شخصیتم معامله شود! من در مقابل خود مردی نمی بینم! زنان خیابان النهر غیرتشان از شما که در محمره بودید، بیش تر است! اگر فرماندهی را به زنان می سپردم بهتر بود. قدوری! اسماعیل نعیمی! آیا این طور نیست؟ آیا زن ها غیرتشان از شما بیش تر نیست؟ چرا محمره را از دست دادید؟ یکی یکی جواب بدهید!»

اسماعیل طه النعیمی گفت: «سرورم! نیروهای ایرانی به شیوه ای عمل کردند که با آنچه فرماندهی برای ما ترسیم کرده بود، فرق داشت. آن ها از پشت به ما حمله کردند نه از مقابل! آن ها به عنوان نیروهای انتحاری (شهادت طلب) به ما هجوم بردند و گرنه...» صدام با عصبانیت از جایش بلند شد و گفت: «ساکت، بس است، همه این ها بهانه است. فرمانده باید تمام راه ها را مورد بررسی قرار دهد، آیا ما راه فکر کردن را به روی شما بسته بودیم؟»

الدوری گفت: «سرورم! نیروهای ایرانی راه رسیدن هرگونه پشتیبانی به خرمشهر را بستند و پل های روی کارون را نیز گرفتند، به صورتی که ارتباط بما با نیروهایمان در پشت سر قطع شد و در نتیجه ما عمق مواضع خود را از دست دادیم.»

صدام آب دهان به صورت او انداخت و گفت: «فکر می کردم که در امور نظامی آدم عاقلی هستی، اما تو دیوانه ای، همه دوری ها دیوانه و حقه بازند. اگر نیروهای ایرانی مانع کمک به شما شدند، چرا تلاش نکردید محاصره را بشکنید؟ چرا اقدام به عقب نشینی تاکتیکی نکردید؟ چرا با نیروهای احتیاط موجود در پشت سر تماس نگرفتید؟ شما انسان های بزدلی هستید، تو و افرادت بزدلید؟»

صدام از جبر بریهی فرمانده تیپ ۳۹ خواست که صحبت کند؛ وی گفت: «سرورم! ما در منطقه طاهری در مقابل نیروهای ایرانی مقاومت کردیم، لشکرهای ششم و نهم نیز با ما بودند. در ابتدای امر توانستیم پیشروی ایران را متوقف کنیم اما نیروهای ایرانی به شدت پشتیبانی می شدند، طوری که ما را محاصره کردند و ما نتوانستیم این محاصره را بشکنیم، حتی نیروی هوایی هم موفق نشد. سه روز در محاصره بودیم و از جیره همراه تغذیه می کردیم و شهدای زیادی هم تقدیم کردیم.»

صدام بلند شد و با لگد به سرتیپ جیر بریهی حمله کرد و گفت: «پدرسگ! از شجاعت ایرانی ها تعریف می کند، مثل این که می خواهد ما را بترساند، ما از هیچ قدرتی نمی ترسیم! نیروهای ایرانی که شما را در طاهری محاصره کردند، ضعیف بوند، اما شما تحت تاثیر تبلیغات قرار گرفتید، اگر این امکان برایم وجود داشت با نیرویی به استعداد یک گردان می آمدم و محاصره را می شکستم.

نیروهای ایرانی موجود در طاهری اندک بودند، اما شما احمق و ترسو هستید. با شما تماس می گرفتم و شما به من می گفتید: «اگر قوی ترین قدرت دنیا به ما حمله کند، نمی تواند یک قدم ما را به عقب براند! شما خودتان را فریب می دهید، نمی تواند یک قدم ما را به عقب براند! شما خودتان را فریب می دهید، اما من از حقیقت کار شما با خبرم.»

سپس نوبت به سرهنگ خلیل اسعد رسید که گفت: «سرورم! نیروهای ما در بندر بودند، ما محاصره شدیم. نیروهای ایرانی افرادی را فرستادند تا با ما مذاکره کنند، اما ما نپذیرفتیم. سرورم! ما شهادت را بر تسلیم شدن ترجیح دادیم.»

در این جا خلیل اسعد سکوت کرد، صدام از او پرسید: «بعد از آن چه شد؟» زبان خلیل اسعد بند آمده بود. صدام با ناراحتی به او گفت: «چرا زبانت بند آمده؟ به من بگو نیروهایت چه کردند؟»

نیروهای ایرانی به بند حمله کردند و ما توانستیم فرار کنیم و جان خود را نجات دهیم.

صدام با صدای بلند خندید و گفت: «خیلی پستی، حیوان، بزدل! تو چند لحظه قبل گفتی: یا شهادت یا پیروزی! اما چگونه قبول کردی رفیقانت را رها کنی تا طعمه ماهی ها بشوند و خودت تنها فرار کنی؟ چگونه وجدان ناپاک تو اجازه داد چنین رفتار گستاخانه ای داشته باشی؟ چرا با آنها نماندی تا شهید بشوی و ملت به تو و مثل تو افتخار کند؟»

صدام برخاست، پارچ پر از آبی را برداشت و بر زمین زد و گفت: «ای محمره! وااسفا! غارتگران تو را از من گرفتند. از تو عذر می خواهم محمره، من مردانی نداشتم تا برای پاسداری از تو در مقابل غارتگران به کار گیرم. کسانی را هم که گماردم، غارتگر و دزد بودند. همه دنیا دزد و قارتگرند. آه! محمره! بعد از این چگونه زندگی کنم؟»

سرتیپ احمد عطاالحدیثی به صدام گفت: «ما در داخل خرمشهر، نیروها را در سه محور سازماندهی کرده بودیم. محور الو برای سرهنگ «خمیس مخیلف عبدالرحمن» بود که جناح راست را فرماندهی می کرد.

محور دوم برای سرهنگ ستاد «ناظم الخیاط» بود که جناح چپ را فرماندهی می کرد. محور سوم نیز برای سرهنگ نیروهای مخصوص «عدنان الربیعی» بود و نیروها را «احمد زیدان» فرماندهی می کرد.

سرورم! این نیروهای تا آخرین نفس جنگیدند، اما نیروهای ایران توانستند از سمت بندر در دیوار دفاعی رخنه کنند و وارد خانه های محمره شوند. نیروهای مخصوص توانستند مواضع از دست رفته را باز پس گیرند. میان نیروهای ما و نیروهای ایران نبرد تن به تن رخ داد.

سرورم! نیروهای بسیجی ایرانی چنان می جنگیدند که انگار می خواهند زمین را از زیر پای ما بیرون بکشند. در آن روز همه چیز در حال انفجار بود؛ حتی زمان. ذرات خاک بمب های آتش زایی شده بودند که در مقابل ما منفجر می شدند. وضعیت جوی هم به نفع نیروهای ایرانی که از پشتیبانی آتش توپخانه و تانک برخوردار بودند، تغییر کرد.

وقتی دیدیم نیروهای ایرانی دارند وارد شهر می شوند، دست به عقب نشینی زدیم. سرهنگ احمد زیدان، وارد میدان مین شد، ما او را در آن جا رها کردیم و نمی دانم چه بر سرش آمد. اما دیگران توانستند فرار کنند.

سرورم! نیروهای ایرانی از هر طرف ما را محاصره کردند، حتی در شط العرب هم بودند. انگار تعداد زیادی از آنها از آسمان بر ما فرود آمدند...»

وقتی حرف های الحدیثی به این جا رسید، صدام گفت: «آنچه را لازم بود، گفتم. شما بزدلید! همه نیروهای عراقی که در خرمشهر بودند، ترسو و بزدل بودند، زیرا تعداد نیروهای ایرانی که در ابتدا حمله کردند، اندک بود، اما دیگر از پشیمانی چه سود؟! نیروهای ایرانی نیروهای نامنظمی بودند و واحدهایشان شبیه الشعبی ما بود، اما شما از مرگ وحشت داشتید.

سرهنگ احمد زیدان ما را دچار اشتباه کرد، بهتر یکی از چوپان های مزارع دایی مان «خیرالله طلفاح» را به جای او می گذاشتیم. احمد زیدان با ما تماس گرفت و گفت: «هرگز محمره را از دست نمی دهیم، محمره مقاومت خواهد کرد. در این شهر مردانی حضور دارند که از مرگ واهمه ندارند.»

اما من مطمئن بودم که او دروغ می گوید، زیرا رسانه های گروهی غرب واقعیت را منعکس می کردند. من از طریق ماهواره می دیدم که نیروهای ایرانی پیشروی کرده اند، اما سرهنگ احمد زیدان با من تماس گرفت و گفت: «آن ها پیشروی نکرده اند.» بعد از آن من با او در تماس بودم، زیرا او نماینده ما در محمره بود.

در آن لحظات سخت و بحرانی به او گفتم: «احمد زیدان الان کجا هستی؟» گفت: «داخل محمره هستم!» در حالی که از محمره فرار کرده بود. می خواست از شط العرب بگذرد، اما خودش را در میدان مین انداخت، زیرا به او گفته بودم اگر سالم برگردی چهار شقه ات می کنم. چون ترسیده بود، خودش را روی مین انداخت تا خود را از مجازات شدیدی که درانتظارش بود، نجات دهد. من از افسری که گزارش اشتباه بدهد، متنفرم.

اما تو سرتیپ الحدیثی! می گویی نیروهای ایرانی از هر طرف ما را محاصره کردند، این دروغ محض است. نیروهای ایرانی، نیروهای ما را از هر طرف محاصره نکردند، بلکه ترس و وحشت شما را از هر طرف محاصره کرده بود.

اسلحه و تجهیزاتی که شما در اختیار داشتید برای ماه ها جنگ در داخل محمره کافی بود. ما مبالغی که در این زمینه هزینه کردیم، برابر بودجه تمام کشورهای آفریقایی است. ما مبالغ هنگفتی صرف کردیم و از کشورهای منطقه و دنیا کارشناسان نظامی متخصص احضار کرده بودیم؛ از امریکا، فرانسه، چین، مصر، عربستان و کره. همه این کارشناسان معتقد بودند که اگر ارتش های دنیا بیایند، محمره سقوط نمی کند.

ما برای واحدهای پشتیبانی رزمی جاده های آسفالته احداث کرده بودیم، سنگر و مواضع احتیاطی ساخته بودیم و شما هر روز تمرین های متعددی درباره تک و پاتک انجام می دادید و معتقد به استفاده از مواضع احتیاطی بودید.

بنابراین، به فرماندهی دروغ می گفتید که از روحیه خوبی برخوردار هستید. شما تحت تاثیر تبلیغات ایران قرار گرفتید و روحیه تان متزلزل شد؛ بدتر این که اطلاعاتی به من رسید که حاکی است، بیشتر فرماندهان در آن شب مست بودند، این کار را منع نمی کنیم، اما این درست است که فرمانده در آن شب سرنوشت ساز شراب بنوشد؟

به هر حال من از شما راضی نیستم و تا زمانی که زنده ام از شما راضی نخواهم بود. من از شما شهری مثل محمره را می خواهم، باید کاری کنید که رسانه های غربی به عنوان قهرمان از شما یاد کنند. باید تلاش کنید بار دیگر میان ملت اعتبار پیدا کنید.

ملت در حالتی شکست خورده به سر می برد، زیرا روحیه خود را از شما می گیرد. ترس و وحشتی که در محمره ایجاد شد، نباید تکرار شود. من از همه فرماندهان می خواهم، در نبردهای بعدی خودشان به استقبال مرگ بروند تا به ما و همه ثابت شود که شما مردان برجسته ای هستید.

از سرتیپ الحدیثیف قدوری، الفخری و بریهی می خواهم در حالی که جان می دهند، نارنجک در دست داشته باشند. از سربازان می خواهم در حالی که گلوله های ایران جسد آن ها را سوراخ سوراخ کرده ، دندان ها را بر هم فشار دهند و ماشه ها را بفشارند؛ در این صورت است که عراق مقاومت خواهد کرد و ما می توانیم بار دیگر محمره را به چنگ آوریم.

این مدال ها که سینه های شما را مزین کرده، دروغین است، البته دیگر از شما باز پس گرفته نمی شود، اما نمی توانید از حقوق و امتیازات آن ها برخوردار شوید. آقایان در فرماندهی دست به این ابتکار زدند تا آبروی ارتش در میان ملت عراق حفظ شود.

در واقع همه نیروهای ارتش ما که در محمره حضور داشتند، به جای نشان و مدال، شایسته گلوله هستند. من از آنها راضی نیستم. امیدوار بودم که از طریق این شهر اداره امور منطقه خوزستان عربی را به دست گیرم.

می خواستم محمره یکی از استان های عراق بشود. رویای من این بود که محمره را به صورت بزرگترین بندر سیاحتی جهان درآورم زیرا براساس طرح های که فرماندهی نظامی تهیه کرده بود، کلید منابع نفتی محمره و آبادان در اختیار ما قرار می گرفت.

خدایا ...خدایا! چقدر خون دادیم، اما افراد ترسو محمره را مثل آب خوردن از دست دادند. امروز نیازمند ارتشی هستم که بار دیگر خرمشهر را بازستاند تا بتوانم به کلیه طرح هایم جامعه عمل بپوشانم! (فارس)