شهریار، مردی که فقط ۶ ماه تا گرفتن مدرک پزشکی خود فاصله داشت، در نهایت به دلیل سوز عشقی زمینی؛ ادامه تحصیلات در طبابت را رها کرد و به شاعری روی آورد، او که ۸۳ سال عمر کرد در طول زندگیش و به گفته خویش پنچ بُت را شکست.

 امروز 27 شهریور مصادف با بیست و هفتمین سالگرد وفات سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار است، مردی که شاعری را به پزشکی ترجیح داد و شعر «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» به فارسی و «حیدر بابایه سلام» (به معنی سلام بر حیدر بابا) به زبان ترکی آذربایجانی‌اش چنان شهرتی گرفت که اگر شهریار پزشک حاذقی نیز می‌شد بعید به نظر می‌رسید هنر دست‌هایش در طبابت همچون کلام شعرش معروف می‌گردید.

شهریار در یکی از مصاحبه تلویزیونی خود از 5 بُت در خود یاد کرده بود که طی سال‌های مدیدی توانسته بود از این بُت‌ها رها شود، او این بُت‌ها را اینگونه توصیف کرده بود: عشقی سوزناک و زمینی به مدت 15 سال، مواد مخدر، صوفی گری و درویش مسلکی، تار زدن و رفاقت با برخی روشنفکران که در نهایت با روی آوردن به سوی عرفان واقعی و ناب اهل بیت (ع) توانسته بود جانی دیگر بگیرد.

بیوگرافی سراینده «علی ای همای رحمت»

سید محمدحسین بهجت تبریزی به سال 1285 درتبریز متولد شد. دوران طفولیت خود را در روستای مادری قایش قورشاق و روستای پدری خشکناب در بخش قره‌چمن آذربایجان ایران سپری کرد. پدرش حاج میر آقا خشکنابی نام داشت که در تبریز وکیل بود. پس از پایان سیکل اول متوسطه در تبریز در سال 1300 برای ادامهٔ تحصیل از تبریز به تهران رفت و در مدرسهٔ دارالفنون (تا 1303) و پس از آن در رشتهٔ پزشکی ادامهٔ تحصیل داد. حدود 6 ماه پیش از گرفتن مدرک دکتری «به علل عشقی و ناراحتی خیال و پیش‌آمدهای دیگر» ترک تحصیل کرد.

پس از سفری چهارساله به خراسان برای کار در ادارهٔ ثبت اسناد مشهد و نیشابور، شهریار به تهران بازگشت و به سال 1315 در بانک کشاورزی استخدام و پس از مدتی به تبریز منتقل شد. بعدها دانشگاه تبریز وی را یکی از پاسداران شعر و ادب میهن خواند و عنوان استاد افتخاری دانشکده ادبیات تبریز را نیز به وی اعطا کرد.

شهریار پس از انقلاب، شعرهایی در مدح جمهوری اسلامی و مسئولان آن، از جمله حضرت امام خمینی (ره) و رهبر معظم انقلاب سرود.




شهریار در روزهای آخر عمر به دلیل بیماری در بیمارستان مهر تهران بستری شد و پس از 83 سال زندگی شاعرانه پُربار و پرافتخار در 27 شهریور ماه 1367 به ملکوت اعلا پیوست، پس از مرگ در 1367، بنا به وصیت خود در مقبرةالشعرا در تبریز دفن شد. شهریار دو دختر به نام‌های شهرزاد و مریم و یک پسر به نام هادی داشت.