زائران ایرانی، سفیران مذهب تشیع و انقلاب اسلامی در دیگر کشورها هستند و مسلمانان سایر بلاد، شیعه بودن و ویژگی‌های تشیع را در رفتار و کردار ایرانیان می‌بینند، بنابراین باید به نحوی عمل نمایند که باعث زینت و افتخار پیشوایان خود باشند.

 هشام کندی می‌گوید: از امام صادق (ع) شنیدم که فرمودند: شما را برحذر می‌دارم از این که کاری انجام دهید که به خاطر آن، ما را سرزنش کنند؛ زیرا فرزندِ بد، با عمل خود پدر را بدنام می‌کند. شما برای آن کس که خود را به او بسته و از دیگران به خاطر او گسسته ‌اید آبرو و زینت باشید، در میان عشایر آنان نماز بگزارید (یعنی در نماز جماعت آنان شرکت کنید) بیماران آن‌ها را عیادت کنید، در تشییع جنازه آنان حاضر شوید و مبادا آن‌ها در کار خیر بر شما سبقت گیرند، شما در انجام کارهای خیر از آن‌ها سزاوارترید. همچنین معاویة بن وهب گوید: خدمت امام صادق (ع) آمده، عرض کردم: ما (پیروان شما) با هم‌ مذهبان خود و نیز مردم دیگری که با آنان معاشرت داریم، چگونه رفتار کنیم؟
حضرت در پاسخ فرمودند: امانت آنان را به آن‌ها برگردانید، بیمارانشان را عیادت کنید و در تشییع جنازه‌های آنان حضور یابید.
علاوه بر این معاویة بن وهب در حدیث دیگری روایت کرده است: از امام صادق (ع) پرسیدم، ما با هم مذهبان و نیز کسانی که هم مذهب ما نیستند چگونه رفتار کنیم؟
حضرت بیان داشتند: به امامان خود که از آن‌ها پیروی می‌کنید بنگرید و هر کاری که آن‌ها می‌کنند، شما نیز انجام دهید. پس به خدا سوگند پیشوایان شما از بیماران آن‌ها عیادت می‌کنند، درتشییع جنازه‌های آنان حاضر می‌شوند و به سود و زیان آنان شهادت می‌دهند و امانت آنان را به آنان باز می‌گردانند.

در این راستا ابواسامه، زید شحّام گوید: امام صادق (ع) به من فرمودند: به هر یک از آنان که می‌بینی از من اطاعت کرده و به گفته من عمل می‌کند سلام برسان، من شما را به تقوای خداوند و ورع در دین، کوشش و تلاش برای خدا و راست گویی و امانت داری و سجده‌های طولانی و نیکی به همسایه دعوت و سفارش می‌کنم. رسول خدا (ص) مأمور به ابلاغ چنین برنامه ‌هایی بوده و اینها را آورده است، بنابراین، امانت هرکه به شما امانت سپرده را، به او بازگردانید، خواه خوش کردار بوده و یا بدکار، همانا رسول خدا پیوسته دستور می‌داد حتی نخ و سوزنی را هم اگر امانت سپرده‌اند، به صاحبش برگردانند.
امام سپس فرمودند: با عشایر آنان نماز بگزارید و در تشییع جنازه ایشان حاضر شوید، بیماران آن‌ها را عیادت کنید، حقوق ایشان را بپردازید، پس هر مردی از شما اگر در دین خود ورع داشته باشد و راست گوید و امانت را بپردازد و با مردم خوش رفتاری کند، گفته می‌شود این مرد جعفری است و این، موجب خشنودی و شادی من می‌شود. به خدا سوگند، پدرم امام باقر (ع) برای من نقل کرد که مردی از شیعیان علی‌بن ابی‌طالب (ع)، در میان قبیله‌ ای زندگی می‌کرد که زینت آنان به شمار می‌آمد، او از همه امانت‌ دارتر بود و حقوق را بیش از دیگران مراعات می‌کرد. از همه راستگوتر بود؛ به گونه‌ای که همگان وصایا و امانت‌های خود را به وی می‌سپردند، اگر از همه مردم آن قبیله می‌پرسیدی، می‌گفتند: مَنْ مِثْلُ فُلان؛ چه کسی مثل فلانی است؟ (یعنی او از همه ما امانت‌دارتر و راستگوتر است).

منابع:

1-کلینی، کافی، ج 2، 219، 636، 635.

2-قاضی‌عسکر، آداب سفر و زیارت عتبات عالیات: 114-115.

منبع: قدس آنلاین