سربازان داریوش بزرگ(486-521 پیش از میلاد) نوعی نان پهن را روی سپرهای خود می‌پختند و روی آن را با پنیر و خرما می‌پوشاندند. یونانی‌ها پختن چنین نان‌هایی را از ایرانیان آموختند. این نان از یونان به روم رفت و در جنوب ایتالیا معمول شد

نام پیتزا با نام ایتالیا و شهر ناپل گره خورده است. اما این غذای پرطرف‌دار راه درازی را پیموده است تا به یک غذای جهانی تبدیل شود. سربازان داریوش بزرگ(486-521 پیش از میلاد) نوعی نان پهن را روی سپرهای خود می‌پختند و روی آن را با پنیر و خرما می‌پوشاندند. یونانی‌ها پختن چنین نان‌هایی را از ایرانیان آموختند. این نان از یونان به روم رفت و در جنوب ایتالیا معمول شد.


300 سال پیش از میلاد، یک تاریخ نگار رومی به نام Marcus Porcius Cato در کتاب تاریخ خود نوشت:" گردی پهنی از خمیر که با روغن زیتون، سبزی و عسل پوشیده شده و روی سنگ پخته می‌شود" این نشان می‌دهد که رومی‌ها به پیتزا علاقه‌ داشته‌اند و آن را با فرهنگ غذایی خود سازگار کرده‌ بودند؛ چرا که روغن زیتون در روم بسیار معمول بود.

پیتزا از روم به جنوب ایتالیا راه یافت، اما تا مدت‌ها آن را غذای فقیران می‌نامید‌ند. تا این که در سال 1889 یک آشپز درباری به نام رافایل اسپوزیتو(Raffaele Esposito)، پنیر و گوجه‌فرنگی را در ترکیب پیتزا وارد کرد، ملکه مارگریتا بسیار خوشش آمد وآرام آرام همه‌ی مردم به خورد چنین پیتزایی روی آوردند. به این ترتیب، پیتزای مارگریتا به مشهورترین پیتزای ایتالیایی تبدیل شد؛ پیتزایی که به خاطر داشتن پنیر، به پیتزای ایرانی شباهت بیش‌تر دارد.