افسانه های قدیمی نقل می کنند که بشر همیشه سعی می کرده، به نحوی عمل پرواز را انجام دهد. برای مثال، «ایکاروس» و «دائه دالوس» از جمله کسانی بودند که سعی کردند با بال هائی که از پر و موم ساخته بودند پرواز کنند. ولی این آزمایش مدت صدها سال، مرگ بسیاری را که خواستند دوباره آزمایش را امتحان کنند، فراهم آورد.

افسانه های قدیمی نقل می کنند که بشر همیشه سعی می کرده، به نحوی عمل پرواز را انجام دهد. برای مثال، «ایکاروس» و «دائه دالوس» از جمله کسانی بودند که سعی کردند با بال هائی که از پر و موم ساخته بودند پرواز کنند. ولی این آزمایش مدت صدها سال، مرگ بسیاری را که خواستند دوباره آزمایش را امتحان کنند، فراهم آورد. یعنی وقتی بال های شکننده ساخته شده را با دست بر پشتشان می بستند و از ارتفاعات بلندی خود را پرتاب می کردند موجب مرگشان می شد. بدین ترتیب کم کم بشر متوجه این نکته شد که انسان هرگز نمی تواند با تقلید از طرز پرواز پرندگان، در هوا به پرواز درآید.

بنابراین یک وسیله جدیدی باید اختراع یا درست می شد و تا آنجائی که می دانیم «راجر بیکن» اولین کسی بود که پیشنهاد کرد: «ممکن است با ساختن موتوری که یک نفر هدایت آن را بر عهده داشته باشد، به این آرزوی دیرینه جامه عمل بپوشاند یعنی عمل پرواز در هوا را انجام دهد.»!!


در قرن هفدهم، توجه بشر به پروازهای «سبک تر از هوا» معطوف گردید. بنابراین اولین پرواز با بالون هائی که از هوای گرم و هیدروژن پر می شدند انجام گرفت. گر چه یکی از معایب بزرگ بالون این بود که ساکنین بالون کاملاً در اختیار و دستخوش تغییرات هوا بودند و دائماً به وسیله باد این طرف و آن طرف برده می شدند. به این ترتیب، بشر هنوز برای رسیدن به یک پرواز واقعی راه زیادی در پیش داشت.

اولین ماشین پرواز، سنگین تر از هوا، یک هواپیمای بی موتوری ساده بود که در سال 1804 ساخته شد. ظرفیتش، 154 اینچ مربع بود که روی یک میله نصب شده بود و دارای دُمی هم در عقب بود. در سال 1848، «جان استرینگ فلو»، اولین کسی بود که هواپیمای یک باله را که به وسیله نیروی بخار به حرکت در می آمد، ساخت. طول این هواپیما سی پا بود. پس از این که آزاد می شد، به تدریج بالا می رفت و با یک وسیله ساده ای هم که روی آن نصب کرده بودند می توانستند صعود آن را متوقف کرده و فرود ایند.

روسها ادعا می کنند که یک نفر روسی به نام الکساندر موژائیسکی، در سال 1882 اولین کسی بوده که با یک هواپیمای بخاری، پرواز کرده است. در 1896 دکتر «ساموئل پیریونت لنگلی» توانست یک پرواز موفقیت آمیز انجام دهد. بدین معنی که توانست 3250 پا با سرعت 25 میل در ساعت پرواز کند. بال هواپیمای او، 16 پا طول داشت.

در 17 دسامبر 1903، «اوریل رایت» شروع به ساختن یک موتور برای هواپیمای خود کرد یعنی با قدرت خود هواپیما را به هوا برد. البته این یک پرواز با استاندارد امروزی نبود و فقط 120 پا با سرعت 31 میل در هر ساعت، ارتفاع می گرفت. ولی همین هم کافی بود که آوریل و برادرش ویلبر را مصمم سازد که برای اولین بار هواپیمائی ساخته و پرواز دهند و پرواز آن به وسیله نیروی بخار نباشد، بلکه با قدرت خود هواپیما، به پرواز در آید.

بسیاری از پیشگامان برای دهه‌‌ها (و حتی سده‌ها) جان خود را به خطر انداختند، تا انسان‌ها را به وسائل مختلف - از استفاده از بال‌های مصنوعی گرفته تا استفاده از هواسُری از فراز صخره‌ها - از زمین بلند کنند.

اما تعداد اندکی از این افراد به اندازه برادران رایت به یاد مانده‌اند که "ماشین پرنده" آنها اولین هواپیمای موتورداری بود که توانست پروازی مداوم و هدایت‌شده را انجام دهد.

برادران رایت این اولین پرواز را در 17 دسامبر 1903 انجام دادند. خلبان اورویل بود، زیرا ویلبربه عنوان خلبان در نوبت قبلی نتوانسته بود، ماشین را به پرواز درآورد. هواپیمای برادران رایت این دفعه توانست به مدت  12 ثانیه و به اندازه 40 متر پرواز کند.

اما این رویداد اولین پرواز انسان‌ها نبود. گلایدرها یا هواپیماهای بدون موتور از دهها سال پیش از این پرواز با هواپیمای موتوردار به موفقیت به کار گرفته شده بودند.

موفقیت برادران رایت را گاهی به خطا "نخستین پرواز با هواپیمای موتوردار" می‌نامند. اما حتی این عنوان هم مورد اعتراض قرارگرفته است.

اولیم پرواز با هواپیمای موتور دار را هنری گیفارد(Henri Giffard) با یک هواپیمای دارای موتور بخار در سال 1852 انجام داد. گیفارد در 24 سپتامبر 1852 حدود 27 کیلومتر از پاریس تا تراپس را با سرعت 10 کیلومتر در ساعت با این هواپیما طی کرد. هواپیمای او تنها در هوای آرام می‌توانست به جلو حرکت کند و در هنگام وزش باد تنها به آهستگی مسیری دایره وار را طی می‌کرد.

کلمنت آدر (Clément Ader) در سال 1890 به اندازه نیمی از طول یک زمین فوتبال را با یک هواپیمای با بال‌های خفاش‌مانند پیمود که بسیاری آن را "اولین پرواز با یک وسیله سنگین‌تر از هوای سرنشین‌دار و موتوردار" می‌شمارند.

موفقیت برادران رایت را به درستی "اولین پرواز با یک وسیله موتوردار و سرنشین‌دار سنگین‌تر از هوا که (تاحدی) قابل هدایت" بود، نامیده می‌شود.