حسین علاء، این آخرین حلقه از رجال استخواندار قاجار برای چنین روزی برگزیده شده بود. کسی که به رغم گرایش آشکار به سیاستهای انگلستان، چندی در همراهی با قوام به امریکا نزدیک شده بود. علاء به سبب نرمش در موضعگیریها، برای چنین روزی مناسب می‌نمود.
در آن سالها بیش از آنکه امریکا از نفوذ شوروی در خاورمیانه نگران بوده باشد، جمال عبدالناصر زبان مشترک اعراب، انگلستان را به وحشت انداخته بود. برای پیشگیری از نفوذ و گسترش نهضت مصر، ایران می‌بایست در رأس پیمان نظامی باشد؛ « پیمان بغداد» (که بعدها با خروج بغداد از آن به « پیمان سنتو» شهرت یافت). کشورهای ایران، عراق، ترکیه و پاکستان زیرنظر انگلستان اعضای پیمان بغداد بودند.

 1. منوچهر اقبال ،نخست وزیر 2. علیقلی اردلان 3. عبدالله هدایت 4.نادر باتمانقلیچ 5. عبدالحسین حجازی 6. منصور افخم ابراهیمی 7. علینوکیانی 8. جمشید آموزگار 9. غلامعباس آرام 10. حسن پاکروان



 اردشیر زاهدی در حال افتتاح یکی از نشستهای سنتو



 1 - حسین علاء نخست وزیر در سفر به عراق جهت شرکت در کنفرانس پیمان بغداد (28/8/1334) 2 - عبدالحسین حمزاوی 3 -  نوری سعید (نخست وزیرعراق) 4 -  حسین قدس نخعی (سفیر ایران در عراق)






حسین علاء نخست وزیر ایران در حال گفت وگو با ملک فیصل دوم پادشاه عراق، در حاشیه یکی از نشستهای پیمان بغداد



جمعی از نظامین بلندپایه کشورهای عضو سنتو در دیدار با ازهاری رئیس ستاد ارتش ایران



فرماندهان نظامی کشورهای ناظر و عضو پیمان سنتو، در حاشیه برگزاری اجلاسیه سازمان پیمان مرکزی (سنتو) در لندن. از چپ: نماینده ایران (عبدالله هدایت) ، نماینده پاکستان، نماینده ترکیه، نماینده انگلستان و نماینده آمریکا (عضو ناظر)



مایندگان پنج کشور عضو پیمان سنتو در حاشیه برگزاری بیستمین اجلاسیه کمیته نظامی درواشنگتن از چپ: ژنرال اختر حسین ملک (نماینده پاکستان)، سپهبد امین آلپکایا (نماینده ترکیه)، ارتشبد بهرام آریانا (نماینده ایران)، ارتشبد ایرلویلر (رئیس جلسه)، مارشان چارلز الورثی (نماینده انگلستان) و ارتشبدتئودور کانوی (نماینده آمریکا)