ایرانیان اولین بار که قطار را دیدند؛ به آن لقب ماشین دودی دادند. ماشینی که دود زیادی از آن بلند می شد و حرکت می کرد. مردم تهران با آن به حرم حضرت عبدالعظیم می رفتند و این تنها راه آهن ایران بود؛ چرا که روس و انگلیس از گسترش راه آهن در ایران نگران بودند . . .

کافه تاریخ- کشکول

 

ایرانیان اولین بار که قطار را دیدند؛ به آن لقب ماشین دودی دادند. ماشینی که دود زیادی از آن بلند می شد و حرکت می کرد. مردم تهران از تهران با آن به حرم عبدالعظیم می رفتند و این تنها راه آهن ایران بود؛ چرا که روس و انگلیس از گسترش راه آهن در ایران نگران بودند. بخصوص انگلیسی ها که آن را ابزاری برای سلطه روسیه در ایران می دانستند. اما سبک و سیاق زندگی مردم ایران که با کالسکه و دورشکه به این سمت و آن سمت می رفتند؛ همین راه آهن با مسیر کوتاه را هم بر نمی تابید. جلویش ظاهر می شدند؛ بی موقع و در حالت حرکت از آن پیاده می شدند و لباس و پوشاکشان به چرخ های آن گیر می کرد و مجروح و کشته می شدند و ...

«ماشین دودی اولین خط راه آهن بود که در ایران احداث گردید. بنابراین شاهد حوادث ناگواری بود که در اثر ناآشنایی مردم با این وسیله پدید می آمد. بسیاری از عابران در برخورد با آن یا مسافران هنگام پیاده شدن پیش از توقف کامل دچار حادثه گشته و مجروح،  معلول و حتی کشته می شدند که گاه همین امر سبب بروز اغتشاش تهرانی ها می شد و چه بسا اراذل و اوباش در این میان به آشوب دست زده و به آن بهانه خسارت فراونی به واگن های ماشین دودی وارد می کردند.»