ناصر نجمی در کتاب «ایران قدیم و تهران قدیم» درباره خیابان سعدی می‌نویسد: «یکی از خیابان‌هایی که پس از احداث خیابان لاله‌زار به‌وجود آمد، خیابان لختی بود . . .

کافه تاریخ- اخبار تاریخی

 

نویسنده کتاب «ایران قدیم و تهران قدیم» درباره خیابان سعدی می‌نویسد: «یکی از خیابان‌هایی که پس از احداث خیابان لاله‌زار به‌وجود آمد، خیابان لختی بود، علت این نامگذاری این بود که در بیشتر ساعات شبانه‌روز شاید به اندازه تعداد انگشتان، آدم از این خیابان عبور و مرور نمی‌کرد و نه تنها شب‌ها بلکه هنگام روز هم دزدان و شب‌روها مردم را لخت و جیب‌هایشان را خالی می‌کردند. به همین جهت خیابان را خیابان لختی می‌گفتند...»

 



 

سعید نفیسی هم از مورخانی است که نظری مشابه نجمی دارد و درباره این خیابان می‌نویسد: «در گذشته این خیابان بسیار خلوت بود و رفت و آمد در آن کم. در سراسر آن یک دکان هم قرار نداشت. البته با توجه به سایر اسناد باید گفت این راسته در اواخر سلطنت قاجاریه و اوایل پهلوی خیابانی خلوت و عاری از سکنه بود و رفت و آمد در آن محل کم بود، تا آنجا که در روز روشن در خیابان جیب‌برها آدم را لخت می‌کردند و به همین دلیل کسی جرئت نداشت پا به خیابان بگذارد.»