میرزادی عشقی از جمله شعرای به نامی بود که دغدغه آزادی و عدالت داشت. شعر و یادداشت های او در خدمت مردم و جامعه بود. او منتقدی بود که بی پروا سخن می گفت. همچنان که حتی در نقد فرد قلدر مثل رضاخان نیز صریح می نوشت و می گفت. همین روحیه نیز سبب شد که منتقدینش نتوانستند، زبان او را برتابند. همچنان که در نقطه مقابل، مردم او را بسیار دوست داشتند . . .

کافه تاریخ- کافه هنر

 

میرزادی عشقی از جمله شعرای به نامی بود که دغدغه آزادی و عدالت داشت. شعر و یادداشت های  او در خدمت مردم و جامعه بود. او منتقدی بود که بی پروا سخن می گفت. همچنان که حتی در نقد فرد قلدر مثل رضاخان نیز صریح می نوشت و می گفت. همین روحیه نیز سبب شد که منتقدینش نتوانستند، زبان او را برتابند. همچنان که در نقطه مقابل، مردم او را بسیار دوست داشتند:

«میرزاده ی عشقی در مقاله ی "آرم جمهوری" درباره ی الهام دهندگان واقعی جنجال "جمهوری خواهی" و اهمیت حقیقی آن، مطلب بسیار تندی نوشته بود. عشقی نیز، همانند دیگر شخصیت های دارای روحیه ی دمکراتیک، بخاطر جسورانه و منصفانه ی خود جان باخت. جاسوسان زرخرید کابینه ی رضا خان او را کشتند . مکی می نویسد: پس از انتشار این شماره ی هفته نامه، میرزاده ی عشقی را بدستور دولت کشتند و چنین نمایاندند که بدست دوناشناس کشته شده است. مرگ این شاعر خردمند، ضایعه سنگینی برای همه دمکراتها بود. کشته شدنش، ضربت سختی بود بر پیکر آزادی، مردم از مرگ عشقی در ماتم شدند. جنازه ی او را با مراسمی بزرگ و بی سابقه، در بخش شمال باختری شهر به خاک سپردند. تشییع جنازه ی میرزاده ی عشقی به نمایش نیرومندی بدل گردید که در آن، بیش از سی هزارتن شرکت داشتند.»

 

منبع: ا.س. ملیکف، استقرار دیکتاتوری رضاخان، ترجمه: سیروس ایزدی، تهران، شرکت سهامی کتابهای جیبی، ص 84