یکی از شیوه های تبعید مخالفین در دوره پهلوی دوم این بود که حکومت به وسیله عوامل خود تلاش می کرد تا عرصه را بر مخالفین تنگ کند؛ به طوری که حیات و ممات او در سختی بیفتد. سپس حکومت چنان نشان می داد که عواملی که اقدام به حمله به آن شخص می کنند، دوستداران حکومت و مخالفین آن فرد هستند. در نتیجه برای حفظ حیات آن شخص او را در محیطی محصور می کردند. اتفاقی که از قضا برای مصدق افتاد . . .

یکی از شیوه های تبعید مخالفین در دوره پهلوی دوم این بود که حکومت به وسیله عوامل خود تلاش می کرد تا عرصه را بر مخالفین تنگ کند؛ به طوری که حیات و ممات او در سختی بیفتد. سپس حکومت چنان نشان می داد که عواملی که اقدام به حمله به آن شخص می کنند، دوستداران حکومت و مخالفین آن فرد هستند. در نتیجه برای حفظ حیات آن شخص او را در محیطی محصور می کردند. اتفاقی از قضا برای مصدق افتاد:
«مصدق پس از گذراندن دوران زندانی خود آزاد گردید به املاک خود در احمد آباد که بین تهران و قزوین قرار دارد برود. بدوا به مردم اجازه داده شد که آزادانه به ملاقات او بروند ولی چون یک روز یک اتوبوس حامل کارگران مخالف مصدق از جنوب تهران مزاحمتهایی ایجاد و قصد حمله به او را داشتند ژاندارمری مانع گردید دولت موافقت نمود از او حمایت و مواظبت نماید. ملاقات با او محدود گردید و فقط خویشان و دوستان نزدیک او اجازه ی دیدن او را داشتند.»

 

منبع: حسن ارفع، در خدمت پنج سلطان، ترجمه: سید احمد نواب، تهران، انتشارات مهرآئین، 1377،  ص 460