کنایه در تاریخ ادبیات ایران و همچنین تعاملات روزانه مردم، کاربردهای فراوانی داشته است. کنایه به قدمت اسطوره است و خطاست اگر بخواهیم برای آن نقطه شروعی در تاریخ پیدا نماییم. با این همه رسم بر این است که مفاهیم اولیه کنایه را در یونان باستان جستجو کنند . . .

کافه تاریخ- کافه هنر

 

کنایه در تاریخ ادبیات ایران و همچنین تعاملات روزانه مردم، کاربردهای فراوانی داشته است. کنایه به قدمت اسطوره است و خطاست اگر بخواهیم برای آن نقطه شروعی در تاریخ پیدا نماییم. با این همه رسم بر این است که مفاهیم اولیه کنایه را در یونان باستان جستجو کنند و در یونان توجه نخست به کنایه سقراطی یا کنایه دیالکتیک معطوف می شود؛ یعنی همان که قدمای ما، آن تجاهل العارف نامیده اند. بهترین نماینده عمل به شیوه تهکم- ضدلاف زنی- در ادبیات غربی سقراط یونانی (399 تا 469 ق .م) است. سقراط ادعا می کرد که خود او هیچ چیزی نمی داند و بدین ترتیب می خواست از مردان مشهور زمان خویش که در رشته خود دانشمندی شناخته شده بودند و خودشان را نیز دانشور می پنداشتند یاد بگیرد. بر اثر سوالات نرم و ماهرانه سقراط معمولاً روشن می گشت که آنها چیزی نمی دانسته اند و از این بدتر نمی دانسته اند که چیزی نمی دانسته اند.

 

منبع:

منصور ابراهیمی، «تاریخ و انواع کنایه»، مجله مطالعات هنر، شماره 39، 1384، ص 176