حافظه تاریخی ایرانیان در حوزه فرهنگ در عصر پهلوی با جشنهای 2500 ساله پیوند خورده است. جشنهایی که به عنوان نمادی از تجمل‌گرایی، حیف و میل اموال عمومی، تضاد طبقاتی و جدال فقر و غنا بستری برای نزاع بر سر تداوم حیات نظام سلطنت فراهم آورد. هدف شاه از برگزاری چنین جشنهایی یافتن هویتی بود که بتواند پشتوانه آنان باشد و بتواند تمایزشان را با دیگر سلسله‌ها و کشورها آشکار کند . . .

کافه تاریخ- عکس تاریخی

 

حافظه تاریخی ایرانیان در حوزه فرهنگ در عصر پهلوی با جشنهای 2500 ساله پیوند خورده است. جشنهایی که  به عنوان نمادی از تجمل‌گرایی، حیف و میل اموال عمومی، تضاد طبقاتی و جدال فقر و غنا بستری برای نزاع بر سر تداوم حیات نظام سلطنت فراهم آورد. هدف شاه از برگزاری چنین جشنهایی یافتن هویتی بود که بتواند  پشتوانه آنان باشد و بتواند تمایزشان را با دیگر سلسله‌ها و کشورها آشکار کند. «جشن هنر شیراز» را نیز در همین اقدامات فرهنگی می توان مورد بررسی قرار داد. جشنواره‌ای فرهنگی که طی ۱۱ دوره برگزاری خود آرام آرام از نماد فرهنگ‌دوستی رژیم حاکم به محفلی پر از تضادهای فرهنگی و ناهنجاری‌های اجتماعی تبدیل شد که از سوی دوست و دشمن، ملی و مذهبی مورد انتقاد و حمله واقع شد. رشد همین ناهنجاری‌ها بود که سرانجام در سال ۱۳۵۶ با برانگیختن احساسات مردم، نسخه این جشن را پیچید و تجربه شکست‌خورده دیگری را در کارنامه پهلوی‌ها به ثبت رساند.