پُست در ایران فراز و فرود بسیاری را طی کرده است. به عبارتی پست در ایران که امروزه به صورت شرکتی با دوایر و شعب متعدد مشغول به کار است، در گذشته شکل و شمایل خاصی داشته است. بخشی ازا ین مسئله به عدم وجود تکنولوژی و سبک و سیاق زندگی مردم در آن دوره زمانی باز می گردد . . .

کافه تاریخ- سبک زندگی

 

پست در ایران فراز و فرود بسیاری را طی کرده است. به عبارتی پست در ایران که امروزه به صورت شرکتی با دوایر و شعب متعدد مشغول به کار است، در گذشته شکل و شمایل خاصی داشته است. بخشی ازا ین مسئله به عدم وجود تکنولوژی و سبک و سیاق زندگی مردم در آن دوره زمانی باز می گردد:

«کارکنان پستخانه در ابتدا با نام غلام پست خوانده می شدند که در حقیقت پیله ورانی بودند که در حین کاسبی سیار؛ کار پست را هم می کردند. ولی بعدها «فراش پست» پید آمد که کارشان مستقل و صرفا انجام امور پستی شد و امروزه «نامه رسان» تمام امور پستی را بر عهده دارد.

وسیله حمل و نقل در ابتدا اسب بود. بعدها چاپارخانه ها، که در مقاطعه افراد پیمانکار درآمد، در حمل مرسولات پستی از گاری استفاده کردند و در دوره های بعدی از دلیجان و کالسکه نیز استفاده شد. در سال 1335 قمری، دولت خطوط اتومبیل را در ارتباط پستی دایر کرد و در سال 1342 قمری، «شرکت اتومبیل رانی ناروتیو» ایتالیایی نخستین بار عهده دار حمل و نقل پست شد. در سال 1304 خوشیدی نخستین قرارداد پست هوایی با کمپانی «یونکرس» آلمانی بسته شد.»

 

منبع: داریوش شهبازی، برگ هایی از تاریخ تهران، تهران، نشر ثالث، 1390، ص 269