شکاف بین دیدگاه های آمریکا و بریتانیا در مورد بحران رو به گسترش ایران، روشن ترین نماد خود را در هیئت سفرای جدید دو کشور یافت که در 1950 (1329) به تهران فرستاده شدند نشان داد . . .

کافه تاریخ- تاریخ شفاهی

 

وقتی دول استعمارگر در ایران و دیگر نقاط جهان منافع داشتند به ما ایرانی ها به چشم تحقیر می نگریستند. همچنان که انگلیسی ها اینچنین بودند؛ جالب آنکه در مقابل مثلا آمریکایی ها که در ایران منافع نداشتند و منتقد منافع انگلیس در ایران بودند به روابط ایران و انگلیس به گونه ای دیگر می نگریستند:

«شکاف بین دیدگاه های آمریکا و بریتانیا در مورد بحران رو به گسترش ایران، روشن ترین نماد خود را در هیئت سفرای جدید دو کشور یافت که در 1950 (1329) به تهران فرستاده شدند نشان داد.... گریدی هم به لحاظ سیاست و هم خلق و خو، در نقطه مقابل همتای انگلیسی اش در تهران، سر فرانسیس شپرد آتشین مزاج، قرار داشت. گزارش هایی که این دو سفیر به پایتخت های متبوع خود می فرستادند، چندان متفاوت بود که به دشواری نشان از مواضع دو کشور هم پیمان داشتند؛ گریدی کشوری فقرزده را ترسیم می کرد که مدت های مدید زیر یوغ استعمار انگلیس قرار داشته، قدرتی که خون حیات بخش آن مکیده و شاه مفلوک را به نوکر خود تبدیل کرده است. اما شپرد شرکت نفت ایران و انگلیس را شرکتی خردمند، معقول و با رفتاری پدرانه می دانست که چیزی جز خیر و نیکی برای دیپلمات های فضول انگلیسی به بار نیاورده است.»

 

منبع: استیفن کینزر، همه مردان شاه، ترجمه: شهریار خواجیان، تهران، نشر اختران، 1386، چاپ پنجم، ص 139