شریف امامی درباره مشکلات کار کردن با شاه گفت: او تصور می کند که از نظر توانایی و تجربه از هر یک از وزیرانش صلاحیت بیش تری برای اداره کشور دارد.

محمدرضا پهلوی زمانی که به سلطنت رسید جوانی 20 ساله و بی تجربه بود؛ در طول حیات پهلوی دوم همچنان که تجربه حکومتداری و بازیگری او بیشتر می شد؛ توهم قدرت او نیز بیشتر می شد. این مسئله وقتی با تملق گویی های اطرافیان همراه می شد، شرایط اسفباری را رقم می زد:

«شریف امامی درباره مشکلات کار کردن با شاه گفت: او تصور می کند که از نظر توانایی و تجربه از هر یک از وزیرانش  صلاحیت بیش تری برای اداره کشور دارد. انتظار دارد که هر تصمیم کوچکی هم به احاله شود و اگر شریف امامی به ابتکار خود تصمیمی اتخاذ کند، شدیدا عصبانی می شود. سه یا چهار سال پیش این طور نبود. علاء و اقبال بعضا قابل نکوهش اند زیرا همه چیز را به او احاله می کردند. اما حکومت فردی و استبدادی به تازگی به مذاق او خوش آمده که گردش کار دولت را فلج کرده است. شریف امامی این را ناشی از ترس می داند، به ویژه ترس از مداخله خارجی. او یادآور شد که در مسائل مربوط به نیروهای انتظامی و ژاندارمری حق دخالت ندارد و از همان آغاز شاه به او گفت که در امور خارجه نیز مداخله نکند. هنگامی که از شریف امامی سوال کردم منظور از مداخله خارجی چیست توضیح داد که شاه نسبت به آمریکایی ها (امثال قرنی) و روس ها مظنون است...»

 

منبع: ایرج امینی، بر بال بحران: زندگی سیاسی علی امینی، تهران، نشر ماهی، 1388، ص 202