بدون تردید دوران صدرات امیرکبیر در زمان سلطنت قاجاریه، به عنوان نقطه عطفی در تاریخ معاصر ایران محسوب می شود و اقدامات اصلاحی وی می توانست در روند نوسازی ایران در ابعاد مختلف تاثیر گذار باشد و این کشور را در مسیر توسعه سیاسی،  اقتصادی و اجتماعی قرار دهد. امری که به خاطر توطئه های داخلی و خارجی با قتل امیر کبیر ناتمام ماند.

بدون تردید دوران صدرات امیرکبیر در زمان سلطنت قاجاریه، به عنوان نقطه عطفی در تاریخ معاصر ایران محسوب می شود و اقدامات اصلاحی وی می توانست در روند نوسازی ایران در ابعاد مختلف تاثیر گذار باشد و این کشور را در مسیر توسعه سیاسی،  اقتصادی و اجتماعی قرار دهد. امری که به خاطر توطئه های داخلی و خارجی با قتل امیر کبیر ناتمام ماند. جان فوران در کتاب مقاومت شکننده مـی‌نویسد: «در دو دهـه پس از امیر کبیر تقریبا همه طرح‌های امیر کبیر بر هم‌ زده‌ شد. ارتش‌ از هم گیسخت؛کارخانه‌ها تعطیل شدند و کسری بودجه‌ مجددا‌ پدیدار گردید. قحطی سال 70-1869 م/49-1248 ش بر بی‌لیاقتی شاه و سرکوب محافظه کارانه دولت سرپوش نـهاد. حتی در هـمین‌ قحطی‌ و کمبود کالاها در دوره بعد نیز تبدیل زمین‌ها از تولید‌ مواد غذایی به خشخاش، که معمولا کار سود آوری بود، نقش مهمی داشت. ایران‌ در این مقطع هر چه بـیشر بـه واردات کالاهای غـربی وابسته‌ شده‌ بود و صادرات کشاورزی آن نیز تابع نوسانات بازار جهانی شد که غیر قابل اعتماد بود‌ و جـامعه‌ هر‌ چه بیشتر به سمت طبقاتی شدن(که معمولا به طبقات فـقیرتر لطـمه مـی‌زند)پیش‌ می‌رفت‌ و فواصل درآمدهای طبقاتی رو به افزایش بود. به چند کشور معدود غربی وابستگی خطرناکی وجود‌ داشت‌ و دولت نیز قـدم‌های ‌ ‌مـؤثری در جهت تقویت اقتصاد ایران در مقابل اقتصاد غرب برنمی‌داشت.»


 منبع:جان فوران، مقاومت شکننده: تاریخ تحولات اجتماعی ایران، ترجمه احمد تدین، تهران، نشر رسا، 1385، ص 278