با توجه با ماهیت استبدادی حکومت پهلوی اول، رضاخان حتی نسبت به انتقادهای مطبوعات خارجی نیز بسیار حساس بود و حتی نشریاتی که حتی یک خط از سلطنت پهلوی انتقاد می کردند اجازه ورود به خاک ایران را نداشتند.

با توجه به ماهیت استبدادی حکومت پهلوی اول، رضاخان حتی نسبت به انتقادهای مطبوعات خارجی نیز بسیار حساس بود و حتی نشریاتی که حتی یک خط از سلطنت پهلوی انتقاد می کردند اجازه ورود به خاک ایران را نداشتند. در بهار سال 1306 وزارت داخله در برابر پرسش وزارت خارجه مبنی بر چگونگی معیارهای برخورد با نشریات برون مرزی به هنگام ورود به کشور با استناد به ماده 16 قانون مطبوعات بیان می دارد «اینگونه نشریات بر حسب مصلحت ملک و ملت از ورود و انتشار ممنوع تواند شد.هرگاه علت منع در یک نمره باشد وزارت معارف برای برای جمع آوری و ضبط اقدام خواهد نمود و در منع کلی مداقه مجلس وزرا لازم است.»  از بیان فوق مشخص می شود برای ممنوعیت نشریات برون مرزی هیچ گونه ضابطه روشنی وجود نداشت معیار مصلحت ملک و ملت آنقدر کلی و قابل تفسیر است که دست ماموران نظمیه را برای اعمال دلبخواه قدرت باز می گذاشت از همین رو هرگاه برخی از جراید خارجی نسبت به دولت ایران انتقادی می کردند از ورود آنها به ایران ممانعت به عمل می آمد. چنانچه در سال 1316 تعداد شش عنوان از نشریات امریکایی از جمله واشنگتن پست و هفته نامه نیویورک تایمز به این دلیل که نسبت به دولت شاهنشاهی اساعه ادب نموده اند؛ ورود آنها به ایران ممنوع گشت. سخت گیری دستگاه سانسور  به اخبار مطبوعات برون مرزی آنقدر جدی بود که چون روزنامه کوشش بخشی از مندرجات جراید امریکا در باب جشن ولادت اعلیحضرت همایونی را بی واسطه دستگاه سانسور به طور مستقیم از سفارت ایران در واشنگتن دریافت کرده بود به آن سفارت تذکر جدی داده شد« من بعد از ارسال مستقیم اخبار و مقالات برای جراید داخله خودداری شود.»