از دید یک ناظر بی طرف معروض می دارم که حرکت این گروه ها از انضباط کامل برخوردار بود و سبک آرایش صفها، نمایشات، موسیقی و سرودهای مذهبی دسته سینه زنی، هیچ چیز کمتر از مراسم بزرگ بین المللی که در زندگی ام دیده بودم، نداشت.»

کافه تاریخ- تاریخ شفاهی

در طول حکومت پهلوی هرگز این باور وجود نداشت که روحانیت از قدرت اجرایی منحصر به فردی برخوردارند. تصور عمومی شاه و اطرافیانش در این بود که آنها نهایتا بتوانند به نقد شاه بپردازند و حول روشنفکران و جریان چپ جمع شوند.  اما زمانی که آنها نقش اصلی روحانیت رو در پی ریزی تظاهرات علیه حکومت دیدند، آنچه باور کردنی نبود به واقعیت پیوست. احسان نراقی چگونگی تحقق این امر را برای شاه ینگونه شرح می دهد:
«-اعلیحضرت، ساواک و نظامیان، همیش اصرار دارند، به محض آنکه تظاهراتی صورت می گیرد به شما بقبولانند که این کار به گونه ای سیستماتیک از طرف کمونیست ها و یا چپ های افراطی صورت گرفته است. این امر، نشان دهنده این است که آنها عمق زندگی مردم را دست کم گرفته اند و نسبت به جنبش هایی که از آن ریشه می گیرد، کاملا بی اطلاعند. اعلیحضرت، به خاطر دارم، حدود پانزده سال پیش، در یک مراسم سینه زنی که اهالی جنوب تهران برگزار کرده بودند، شرکت کردم و همراه آنان از خیابان های شهر گذشتم. این مراسم حدود سه ساعت به طول انجامید و هزاران نفر را گرد آورد. از دید یک ناظر بی طرف معروض می دارم که حرکت این گروه ها از انضباط کامل برخوردار بود و سبک آرایش صفها، نمایشات، موسیقی و سرودهای مذهبی دسته سینه زنی، هیچ چیز کمتر از مراسم بزرگ بین المللی که در زندگی ام دیده بودم، نداشت.»1