در دورﮤ ناصری مردم برای انجام‌دادن امور زندگی، به‌طورمعمول به سعد و نحس ‌بودن ایام باور داشتند که نه‌تنها در میان مردم عادی، بلکه در میان افراد مرفه جامعه و ازجمله در دربار که منجم‌باشی نیز حضور داشت، این اعتقاد وجود داشت.

در دورﮤ ناصری مردم برای انجام‌دادن امور زندگی، به‌طورمعمول به سعد و نحس ‌بودن ایام باور داشتند که نه‌تنها در میان مردم عادی، بلکه در میان افراد مرفه جامعه و ازجمله در دربار که منجم‌باشی نیز حضور داشت، این اعتقاد وجود داشت. به‌ویژه اغنیا و شخصیت‌های برجسته‌ای که قصد مسافرت داشتند، پیش از انجام سفر با منجم محل مشورت می‌کردند تا روز و ساعت خوبی را برای آنها مشخص کند؛ زیرا به‌شدت به خوش‌شانسی و بدشانسی حاصل از روز و ساعت خوب یا نحس و شوم معتقد بودند. از دیدگاه ایرانی‌ها، روز سیزدهم ماه فروردین روز نحسی بود و در این روز تمام مردم در بیرون از منزل به سر می‌بردند و به طبیعت و مناطق سرسبز می‌رفتند. گاهی مأموران انگلیسی، ازجمله لیدی شیل، این مسئله را اشتباه عنوان کرده‌اند؛ زیرا او روز سیزدهم نوروز را با روز سیزده صفر اشتباه گرفته است. او می‌نویسد: «سیزدهم ماه صفر هر سال، به نظر مردم ایران روز نحسی است و معتقدند خصوصاً این نحسی، دامن‌گیر کسانی می‌شود که این روز را در منزل به سر برند؛ بنابراین در چنین روزی تمام مردم پیاده و سواره برای تفرج یا ولگردی به باغ‌های اطراف شهر هجوم می‌آورند» 

منبع:شیل، لیدی، اطرات لیدی شیل (همسر وزیر مختار انگلیس در اوائل سلطنت ناصرالدین‌شاه)، ترجمه حسین ابوترابیان، تهران: نو، 1362، ص 82