آب تبریز را غالبا به وسیله قنات از حومه و اطراف به شهر می‌رسانند و با استفاده از تنبوشه و راه آب ساروجی توزیع می‌کنند.

شیوه آبیاری شهر تبریز در دوران قاجار، از طریق قنات حومه‌شهر و هدایت آب به شهر بود. البته این شکل از آبیاری با مشکلات خاص خود همراه بود و ساعت و میزان آن بستگی به قرارداد باغبان و میرآب داشت:
 «در تبریز مسئله آبیاری برای من جالب توجه بود زیرا این مسئله‌ای است که حل آن در ایران از جاهای دیگر مشکل‌تر است. آب تبریز را غالبا به وسیله قنات از حومه و اطراف به شهر می‌رسانند و با استفاده از تنبوشه و راه آب ساروجی توزیع می‌کنند. در یکی از روزهایی که در تبریز اقامت داشتم باغ مبلغین مسیحی را آبیاری کردند و من فرصت یافتم که طرز آبیاری را بنگرم. سرپوش لوله‌ای را که از کوچه به میان خانه کشیده شده است بر می‌دارند. این سر پوش اغلب مشتی گل و با مقداری کهنه است که سوراخ راه آب را مسدود ساخته است. با برداشتن سرپوش آب به میان حیاط و آب انبار خانه جاری می‌شود. باغبان در کار آبیاری که بسته به قرارداد، چندین ساعت طول می‌کشد نظارت دارد؛ پس از آن میراب آب را می‌بندند و راه آب خانه دیگری را می‌گشاید.»

منبع: آبراهام والنتاین ویلیامز جکسن، سـفرنامه جکسـن (ایران در گذشته و حال) ترجمه منوچهر امیری و فریدون بدره‌ای، تهران، علمی و فرهنگی، 1385، صص 59- 60