در سالهای مقارن با 1299 شمسی، با چرخش محسوسی که در سیاست‌ انگلستان‌ صورت گرفت، اهتمام انگلیسی‌ها متوجه تاسیس دولت مرکزی قوی در ایران شد و بـا رها کردن سیاست کهن که تشدید نظام خان خانی و ملوک الطـوایفی بـود، بـسیاری از دوستان گذشته مانند شیخ خزعل‌ را‌ به پای دوست جدید (رضاخان) قربانی کردند.

کافه تاریخ- اخبارتاریخی

در سالهای مقارن با 1299 شمسی، با چرخش محسوسی که در سیاست‌ انگلستان‌ صورت گرفت، اهتمام انگلیسی‌ها متوجه تاسیس دولت مرکزی قوی در ایران شد و بـا رها کردن سیاست کهن که تشدید نظام خان خانی و ملوک الطـوایفی بـود، بـسیاری از دوستان گذشته مانند شیخ خزعل‌ را‌ به پای دوست جدید (رضاخان) قربانی کردند. با شکست انگلیسی‌ها در تحمیل قرار داد 1919 انـبوهی‌ ‌از تـلگراف‌ها بین تهران و وزارت خارجه انگلستان مبنی بر تقویت حکومت مرکزی قوی‌ در‌ ایران‌ و متعاقب آن حـمایت از رضـا‌ شـاه‌ مخابره‌ شد. سرپرسی لورن که بر اساس همین رایزنی‌های خود در آن برهه، در انگلستان به «تاج بخش» مـعروف گردید، اصرار‌ ورزید‌ که‌ «منافع بریتانیا ایجاب می‌کند که با رضاخان متحد‌ شـویم ‌»چراکه او مرد نیرومندی اسـت کـه با مردم بی رحمانه رفتار می‌کند و مردم از او می‌ترسند». کرزن نیز دلایلی‌ برای‌ حمایت‌ از رضاخان طرح کرد؛ از جمله: تجدید حیات بلشویزم در‌ شمال ایران، دشمنی مجلس با قرار داد 1919، فساد درمان‌ناپذیر سیاست مداران ایران و بـی‌کفایتی احمد شاه و این چنین شد که با چراغ سبز انگلستان رضاخان در سوم اسفند 1299 وارد تهران شد. 


منبع:علی اصغر زرگـر، تـاریخ روابط سیاسی ایران و انگلیس در دوره رضاشاه، ترجمه کاوه بیات (تهران: پروین، 1372) ص 160